176. Waarborging Familylife in Nederland - het geloof in een perfecte wereld, eigen sprookjes, engeltjes en duivels

Bron: Ouderverstoting NL, E.C. van der Waal, 8 juni 2004

Felicitaties aan kinderen die met een scheiding te maken krijgen door de RvdK [1] (bij monde van mevr. E.A. Smulders-Groenhuijsen in haar reactie op de nota van mevr. E. Kalsbeek(PvdA),‘Ouder blijf je’, april 2004). Kan de houding van de RvdK nog duidelijker ?!

Hoe komt het toch RvdK, dat Nederland het IVRK [2] en het EVRM [3] (met name Art.8) en de fundamentele vrijheden van de mens heeft geratificeerd en dat u zich, samen met vele, mede door uw verwrongen gedachtengoed, geïnfecteerde collegae van de RvdK, gelijkgestemden bij PvdA, CDA, ..., politie, kinderrechters, hierboven verheven achten ?

Dat een natuurrecht, om in en met eigen familie op te groeien, in Nederland met voeten wordt getreden ? Het is niet voor niets dat dit natuurrecht onlangs nog eens door Mr. P. Prinsen als een ‘ius ante legem’ (een recht voorafgaand aan de wet) werd beschreven. Ook is in een recente (1 juni 2004; zaaknr: 00045582/99) uitspraak van het EUROPEAN COURT OF HUMAN RIGHTS de Staat der Nederlanden tot een schadevergoeding veroordeeld voor berokkende immaterieële schade door het niet respecteren van het familieleven tussen een vader en zijn kind.

De individualisering en verdere psychische beschadiging van vele kinderen -en ook hun vaders- in onze maatschappij wordt, door het respectloos ontkoppelen van door ouders gewenste familiebanden met hun kinderen (gebaseerd op hun natuurlijke rechten en fundamentele vrijheden op omgang met hun nageslacht) door deze denkwijze en handelen, in ernstige mate vergroot.

Tja, RvdK, hoe zou het nou toch komen dat er zoveel over opvoeding door beíde ouders wordt geschreven ? Misschien door het wanbeleid dat door Raden voor de Kinderbescherming en kinderrechters op het gebied van familie- en omgangsrecht wordt gevoerd ? Dat gekwelde ouders (meestal vaders) [4] tot wanhoop drijft ? Emoties om -gedwongen- verlies van de band met je kind(eren) laaien uiteraard hoog op. Gek hè ? Hoe zou u zich voelen als u uw kinderen een maand of zelfs één of meerdere jaren wordt ontnomen ? Al die tijd niet met ze mag/kunt praten, niet zien of horen ?

Liefhebbende en welwillende ouders (veelal vaders) en grootouders die gewoon het familieleven met hun (klein)kind(eren), met wie een wederzijdse hechting bestaat, willen blijven voortzetten. Deze ouders, die hun kinderen dit familieleven met de belangrijkste personen in hun leven, níet willen ontnemen. Zij beseffen dat hun ouderrol en ouder-kind-relatie niet verdwijnt nadat de partnerrelatie met de andere ouder is opgehouden. Vaders die níet op wederzijds traumatische wijze, door RvdK en rechter gedwongen gescheiden en onthecht willen worden van hun kind(eren). Die de schadelijke psychische gevolgen van oudervervreemding en de onthechting bij kinderen kennen, begrijpen én ook zelf ervaren en dit hun kinderen níet willen aandoen. Veel moeders, hierin meestal gesteund door RvdK en rechters, hebben hier geen probleem mee, die willen dit juist wel.

Scheiding

Meestal zijn niet de kinderen de oorzaak van een scheiding tussen hun ouders. Zij vragen er niet om. Zij vragen er ook niet om gescheiden te worden van één van hun ouders. RvdKsmedewerkers en rechters hebben daar echter geen enkel probleem mee, gezien het aantal beschikkingen, vaak op advies van de RvdK, om kinderen van een vader [4] te scheiden.

De rechten van kinderen gelden altijd, zowel vòòr als na een scheiding of een conflict tussen ouders. De rechten van kinderen op een ongehinderde omgang en familieleven met beide ouders spelen uiteraard pas een rol op het moment dat ouders en kinderen niet (meer) bij elkaar wonen en er sprake is van éénzijdig frustreren van deze rechten van het kind. Juist dán moeten ouders er terdege van doordrongen zijn dat zij wel als partners uit elkaar gaan, maar dat zij de plicht blijven houden om ervoor te blijven zorgen dat hun kinderen de relatie die ze met hen hebben, ongestoord kunnen blijven voortzetten.

Realiteit versus idealisme en perfectie

Raadsmedewerkers, rechters, het leven ís niet ideaal, hoe graag we dit misschien ook zouden willen. Een open deur ? Waarom wordt dan steeds weer getracht de realistische wereld van ouders en hun kinderen, op idealistische wijze met een eigen bedachte perfecte ‘sprookjeswereld’ te vergelijken en ouders en kinderen op elke afwijking hiervan ‘af te rekenen’ ?

Zowel in niet-scheidingssituaties als ook vòòr en ná een ‘scheiding’ van ouders komen er in élk kinderleven wel dingen voor die beter kunnen. Dat was zo in uw ouders jeugd, in uw eigen jeugd, en ook in het leven van uw kinderen. U weet dat dit normaal is; het maakt onderdeel uit van de normale ontwikkeling van élk mens, van élk kind. Zo is het leven.

Gescheiden partners blijven de ouders van hun kinderen. De relatie tussen de ouders verandert, de partner-relatie vervalt, de ouder-relatie blijft. Kinderen houden dezelfde ouders en dezelfde ouder-kind-relatie, al zal het leven er na de scheiding van de ouders anders uit gaan zien en zullen de familie- en contactmomenten anders georganiseerd worden. Dat is nu eenmaal onderdeel van de realiteit.

Realiteit is ook dat jaarlijks, naast de ruim 30.000 kinderen die bij echtscheidingen betrokken zijn (ruim 60.000 ouders), ruim 70.000 relaties jaarlijks uit elkaar gaan (nog eens 140.000 personen), waar geen sprake is van een situatie van getrouwd zijn of geregistreerd partnerschap. Ook hierbij zijn vele kinderen en hun ouders betrokken. In het algemeen maakt de (formele) relatievorm tussen de ouders voor de ontwikkeling van een kind niets uit.

De situatie en omstandigheden van alle kinderen zijn verschillend, ook hun afkomst, karakters, kwaliteiten, vaardigheden en gedrag van hun ouders. Dat maakt dat er grote verschillen bestaan in mogelijkheden en kansen die kinderen in hun leven krijgen (dat levert de grote verschillen in kinderen en volwassenen op), dát is normaal.

Visie Jeugdzorg/hulpverlening, Raadsmedewerkers, Rechters

Is het de Jeugdzorg, de RvdK, de rechterlijke macht, die bepalen hoe precies een kind dient op te groeien in Nederland ? Hebben zij daar het alleenrecht op ? Het heeft er, gezien de respectloze werkwijze en de vele adviezen en beschikkingen in het familierecht, alle schijn van dat zij in deze ‘idealistische’ (waan)veronderstelling zijn. Zij schijnen, indien naar hun mening daarover wordt gevraagd, te vinden dat elke ouder perfect moet zijn, als mens, in karakter, in gedrag, in opvoedingskwaliteiten en daarmee verplicht is bij voortduring de perfecte omstandigheden voor een kind te scheppen. Met deze kijk op de wereld worden vele vaders hun kinderen eenvoudig ontnomen; perfecte mensen bestaan namelijk niet.

Het genieten van familieleven met niet-perfecte vaders kán natuurlijk niet goed zijn voor de ontwikkeling van een kind.. Tegen élke afwijking van perfectie moet tenslotte hard worden opgetreden, ‘in het belang van het kind’..., aldus de zienswijze en uitvoering daarvan in de dagelijkse praktijk van de Nederlandse RvdK en de Rechterlijke macht.

Zij geloven blijkbaar niet in verschillende manieren van opvoeden. Hun manier, hun kijk op en invulling van een gezonde opvoeding en ontwikkeling, is de enige juiste. Zij vinden blijkbaar dat zij zich een oordeel kunnen veroorloven over óf een kind nog wel van zijn vader in zijn leven mag genieten, en andersom. Zij zien zichzelf als instellingen die het allemaal wel eventjes voor de kinderen zullen bepalen en regelen voor het leven. Daarmee zijn zij een bedreiging voor vele kinderen, die hierbij afhankelijk zijn van een door hen gegeven oordeel.

Toeëigenen toekomst kinderen

Raadsmedewerkers, -gedragsdeskundigen en rechters eigenen zich de toekomst van kinderen toe door hierover te -willen- oordelen en te bepalen, kinderen met wie zij in feite totaal niets van doen hadden of hebben, waar geen enkele persoonlijke- of langdurige familiaire band bestaat of ooit zal ontstaan.

Zij bemoeien zich in vele gevallen op ongeoorloofde wijze met het familieleven en de levensloop en privézaken van voor hun volstrekt onbekende personen, ouders en hún kind(eren), door hen het fundamenteel recht en de fundamentele vrijheid van het kunnen genieten van hun familieleven te ontnemen, door als RvdK hier tégen te adviseren aan rechtbanken, die deze adviezen vaak overnemen.

Scheiding als bedreiging voor de ontwikkeling van een kind

De RvdK ziet een scheiding van de ouders als een potentiële bedreiging voor de ontwikkleing van het kind. De RvdK ziet echter in haar eigen -actieve- rol in het scheiden van kinderen van (meestal) hun vaders, geen enkel probleem voor de ontwikkeling van het kind.

We weten inmiddels ook dat de RvdK in vele omgangszaken wanbeleid voert en op -aangetoonde- uiterst incompetente wijze haar werkzaamheden uitvoert. De vele gegrond verklaarde klachten wijzen hierop. Ook dat menig ouder (meestal de vaders), binnen enkele contacten met de medewerkers van de RvdK hierdoor tot wanhoop worden gedreven. Ouders worden actief gefrustreerd en (verder) tegen elkaar opgezet. Schokkend slechte rapportages en idem adviezen aan rechtbanken zijn het gevolg. Tegen normen in worden ettelijke maanden tot járen van zogenaamd ‘onderzoek’ door de RvdK gedaan, zonder parallel omgang tussen kind en de ouder (meestal de vader) te bewerkstelligen. Daarmee zijn zij mede verantwoordelijk voor de oudervervreemding die door deze werkwijze wordt veroorzaakt. De negatieve invloed hiervan op de levens van de kinderen en hun vader wordt door de RvdK vaak ontkend en geen enkel bezwaar. Oudervervreemding en ouderverstoting wordt tenslotte door de RvdK (voorzover de raadsonderzoekers al weet van hebben van deze processen) niet serieus genomen. Het psychisch welzijn van het kind wordt bovendien ondergeschikt gemaakt aan de uiterst trage procesgang van RvdK en Gerechtelijke macht.

Het belang van het kind

Ongedefinieerd, ‘want niemand weet waar we het eigenlijk over hebben’, zegt de RvdK bij monde van mevr. E. Smulders. De RvdK en rechters gebruiken deze ‘slogan’ al decennia, maar de RvdK heeft nu op magische wijze bedacht wat dat ‘belang van het kind’ dan wél inhoudt... Volgens mevr. Smulders is het enige belang van een kind: “Het fundamentele recht op een gezonde en evenwichtige ontwikkeling en uitgroei naar zelfstandigheid.”

En hoe ziet dat enige belang van het kind er volgens de RvdK uit ? Door als gedrags’deskundigen’ van de RvdK, tegen alle gezond verstand in en tegen alle gezaghebbende onderzoekers en onderzoeken in die het tegendeel aantonen (prof. van Gijseghem, prof. G.P. Hoefnagels, dipl.psych. U. Kodjoe, e.v.a.), te bepalen dat:
- bij een traumatische scheiding van een kind en een ouder (en bijbehorende familie), aan wie het kind jarenlang gehecht was, geen omgang te adviseren aan de rechter; dat dit goed is voor de ‘gezonde/evenwichtige’ ontwikkeling van een kind ?
- de vader in de meeste gevallen niet op uw meetlat van een evenwichtig kinderleven staat. - het aan het kind ontnemen van de helft van de identiteit, van de wortels van het bestaan van het kind, door ontzegging van elk contact met een ouder (meestal de vader) en bijbehorende familie en sociale omgeving, goed is voor de ‘gezonde/evenwichtige’ ontwikkeling van een kind ?
- deze door RvdK/Rechter opgelegde -geforceerde- scheiding van een liefhebbende ouder goed is voor het kind ?
- onthechting en oudervervreemding, door het langdurig moedwillig onthouden van elk contact met een der ouders, goed is voor de ‘gezonde/evenwichtige’ ontwikkeling van een kind ?
- ouderverstotend gedrag richting een ouder, door ouderverstotend gedrag door de ouder bij wie het kind woont (meestal de moeder), goed is voor de emotionele ontwikkeling en de ‘gezonde/evenwichtige’ ontwikkeling van een kind ?
- moedwillige valse beschuldigingen van sexueel misbruik van moeder aan het adres van de vader, niet als ernstig delict hoeft te worden gezien ? Dat hiermee direct óók het kind door deze beschuldigingen ernstig beschadigd wordt in de ‘gezonde/evenwichtige’ ontwikkeling en voor het leven als ‘mogelijk slachtoffer’ gestigmatiseerd wordt ? Dat de beschuldigende ouder zich hiermee diskwalificeert als verantwoordelijk ouder ?
- moedwillige onthechting, oudervervreemding en ouderverstoting niet als psychische kindermishandeling gezien moet worden ?
- ‘de uitgroei naar zelfstandigheid’ een handje geholpen moet worden door als RvdK het kind al op jonge leeftijd van één der wortels van zijn bestaan en identiteit af te snijden, door het kind, middels het adviseren van rechters in deze, (meestal) de vader en zijn familie te ontnemen ?

Omgaan met lichamelijke en psychische aandoeningen van een kind

Een ouder die een (lichamelijk) ziek kind naar school stuurt kan op afkeuring rekenen uit de omgeving, en waarschijnlijk ook op ingrijpen door leerkrachten.

Schijnbare -uit de praktijk aantoonbare- manier van denken van Raadsonderzoekers / gedragsdeskundigen en kinderrechters: Als een kind psychisch traumatisch beschadigd wordt door een ouder (vaak de moeder) en de andere ouder het kind hiertegen wil beschermen, doen we hier als RvdK niet aan mee. We geloven dit gewoon niet. Een moeder doet zoiets niet.

Valse en ongegronde aangiften van sexueel misbruik door moeders bestaan niet, ook al zijn zij door politie onderzocht en geseponeerd. Ouderverstoting bestaat niet, en als het toch bestaat -wie zal het zeggen, de RvdK ‘weet het niet’ en zij zal dit nooit bevestigen- is dit uiteraard, samen met door de RvdK medeveroorzaakte oudervervreemding, erg goed voor het zelfvertrouwen en de identiteitsontwikkeling van een kind.. Er bestaan namelijk geen moeders die op een valse wijze hun ex-partners uit hun eigen leven -en tegelijk uit dat van hun kinderen- proberen ‘weg te werken’. Er bestaan geen ‘slechte’ moeders, moeders zijn engeltjes, eigenlijk bestaan er alleen hele vervelende vaders, echte duivels, die vreemd genoeg het familieleven voor hun kinderen belangrijk vinden en steeds maar erop aandringen dat we moeten handelen volgens de wet.

Het als ouder zèlf (psychisch) ziek maken van een kind, door oudervervreemding en ouderverstoting door eigen houding en gedrag te veroorzaken, wordt, gezien hun handelen, door RvdK en Rechterlijke macht schijnbaar gewaardeerd, zelfs gestimuleerd. De RvdK als ‘doktersassistent’schrijft bijvoorbeeld jarenlang ‘rust’ voor bij moeder-engel (=bewuste en actieve isolatie van / scheiding tussen kind en vader), als recept voor ‘dokter’ de rechter, die dit receptje maar al te vaak overneemt en uitschrijft, ook al is dit ‘medicijn’ fundamenteel en wettelijk verboden.

Hoe komt het toch dat dit maatschappelijk aanvaard wordt ? Onbekendheid met de feiten ?

De RvdK gaat er voor het gemak vanuit, dat het merendeel van de moeders impliciet altijd ‘goede’ouders zijn en ook altijd ‘de meest fundamentele belangen’ van het kind uitzoeken en altijd daarnaar handelen.

Voor het gemak ervan uitgaat dat er geen moeders zijn die deze afwegingen niet maken. Niet wil geloven dat moeders eigen belangen voorop stellen en door eigen gedrag en houding hun kinderen (en de familie van de kinderen aan vaders zijde) zwaar psychisch leed toebrengen.. De RvdK die domweg ervan uitgaat dat er geen moeders zijn die weigeren met de uitwonende ouder te praten, die weigeren om afspraken te maken en na te komen, die weigeren wat ze eventueel rechtens is opgedragen, die weigeren de kinderen in alle vrijheid van hun familieleven met de andere ouder te laten genieten..

Als een kind jarenlang een normale, prima relatie had met beide ouders en er een goede hechting met beiden en een aantoonbaar gevoel van veiligheid en geborgenheid bestond, dan wordt dit kind zwaar traumatisch psychisch beschadigd door plotsklaps afkappen van elk contact met één van die ouders. Dit is vergelijkbaar met de diepe verliesemoties die een kind ervaart na plots overlijden van één der ouders. Dit is een concrete vorm van ernstige psychische kindermishandeling (zie ook artikel van prof. mr. G.P. Hoefnagels in Echtscheidingsbulletin maart 2004).

Als RvdK en rechtbank zich op een ongewenste manier mengen in de privésfeer van kinderen en hun ouders, die door de zeer lange procesgang en tegen regelgeving in veel te lange onderzoeksperioden hanteren -zonder ondertussen familieleven tussen kind en ouder-, worden ouders tot een vorm van juridisch ‘gevecht’ gedwongen waar zij niet om gevraagd hebben en de kinderen al helemáál niet. Vaak is het hierbij één van de ouders die niet wíl communiceren, meestal de moeder.

Er kan dan dus niet gesproken worden van ‘twee vechtende ouders’ als één ouder niet bereid is tot enig overleg en op alle manieren zaken blijft frustreren en weigeren. Hier is sprake van een blokkade en onverantwoorde invulling en uitvoering van het ouderlijk gezag door de weigerende ouder. Dit gedrag kan de andere ouder niet verweten worden. Ook kan niet verweten worden dat op civiel beschaafde manier via rechtbank een beroep gedaan wordt om hierin corrigerend op te treden. Het kind dient beschermd te worden tegen een dergelijke onverantwoorde invulling en misbruik van het ouderlijk gezag.

Hier zal daarom van hoger hand snel, kordaat en duidelijk ingegrepen dienen te worden om de kinderen hun relaties en hechting met beide ouders ongestoord doorgang te kunnen laten vinden.

Onrust ontstaat bij grote en plotselinge veranderingen in het bekende leef- en contact-patroon van het kind. Er zal hiervoor een minimaal familieleven moeten blijven bestaan tussen kind en de elders wonende ouder.

We moeten voorkomen dat een onrealistisch, onjuiste beeldvorming bij kinderen ontstaat c.q. wordt aangeleerd van de ouder die, na het uit elkaar gaan als partners, elders gaat wonen. Het verliesgevoel, de pijn en het verdriet bij de kinderen te minimaliseren is de opdracht waarvoor ouders en eventueel betrokken RvdK en rechters zich dienen in te zetten. Dit schreeuwt om een goed geregeld en ononderbroken familieleven met beide ouders. Het op dit vlak in de steek laten van kinderen is een morele doodzonde waar wij ons als maatschappij voor moeten hoeden. Niet voor niets is respect voor het familieleven in het EVRM opgenomen en is het familieleven met beide ouders een fundamentele vrijheid van de mens. Het respectloos ontnemen van deze vrijheid is een fundamentele misdaad tegen de mens.

De RvdK vergeet voor het gemak het verlies en de pijn dat in veel gevallen, door eigen adviezen aan rechters, het kind wordt aangedaan; door het simpelweg het familieleven met een ouder te ontzeggen en deze ouder (meestal de vader en zijn familie) van ‘rechtswege’ voor jaren volledig uit het leven van het kind te bannen !

Volgens de RvdK moeten de kinderen het eigenlijk helemaal te vertellen krijgen hoe het leven er in de nieuwe situatie (na het uit elkaar gaan van beide ouders) uit moet komen te zien. De ouders kunnen dat in hun ogen niet zelf regelen. Ze willen kinderen de macht geven waar ze nog niet aan toe zijn (daarom zijn het immers kinderen). Ook ouders moeten weer in hun nieuwe situatie groeien. De kinderen maken dit gewoon mee. Kinderen leren hiermee dat er grote veranderingen in het leven kunnen plaatsvinden en leren dan hoe daarmee omgegaan kan worden.

Typisch jaren ’70 idee, alles moet kunnen en vooral die tere zieltjes van de kindertjes geen ‘geweld aandoen’ door ze weg te houden van (te ‘beschermen tegen’; ja, dus tóch ‘kinderbescherming’) grote veranderingen in het leven of als ouder duidelijke grenzen te stellen. Daar kunnen de kindertjes ‘niet tegen’ en belemmert ze in hun ontwikkeling..

Het feit dat de RvdK een kind door haar adviezen bewust soms jarenlang de vader afneemt, zelfs het de vader gerechtelijk onmogelijk maakt zijn kind in die jaren te mogen zíen, geeft blijk van ontkenning van de kwaliteiten van vaders en lijkt op een diepe agressie naar en respectloosheid voor vaders en hun familie.

Al had een kind geen ‘recht op ontwikkeling’, een kind ontwikkelt zich toch wel, dat is een natuurlijk gegeven van opgroeiende mensen. Slechts de manier waarop een kind zich ontwikkelt is op allerlei manieren in positieve of negatieve zin te beïnvloeden door invloeden uit de omgeving. Deze omstandigheden zijn voor elk kind anders.

“Ouders hebben samen de plicht...”

Daar moeten ze dan wel toe in de gelegenheid gesteld worden.

Door fundamentele zaken als het familieleven te onthouden aan een ouder wordt dit tot een onmogelijke opdracht, waar nooit aan voldaan kan worden..

Een (praktijk) voorbeeld van wat dan niet meer zou moeten kunnen:

In situatie x kwam nooit huiselijk geweld voor. Moeder en vader hadden een relatie waaruit een kind is geboren, zij wonen niet bij elkaar. Nooit hebben ouders iets met politie, advokatuur, rechtbank, RvdK, te maken gehad. 5,5 jaar vindt een prima familieleven met beide ouders plaats, middels een onderling afgesproken omgangsregeling. Moeder raakt echter gefrustreerd en wordt jaloers op het ‘vrije’ leven van de ex-partner. Moeder wil ook veel meer geld van vader. Vader weigert hierop in te gaan. Moeder beëindigt plotsklaps de omgang en alle contact tussen dochter en vader, dat 5,5 jaar probleemloos verliep; dochter was dol op haar vader. Moeder beschuldigt de vader vervolgens van sexueel misbruik van zijn dochter. Justitie onderzoekt de aangifte en komt na onderzoek tot sepot van de aangifte. Rechtbank herstelt de omgang niet. Moeder weigert elke medewerking aan herstel. Na inmenging van de RvdK en ruim een jaar (!) zgn. ‘onderzoek’ met ongegrond advies tegen omgang tussen dochter en vader, dat door een rechter klakkeloos wordt overgenomen, ziet vader inmiddels zijn dochter al ruim 3 jaar niet meer..

Naar moeders gedrag wordt geen enkel onderzoek gedaan. De dochter is door de moeder op traumatische wijze van haar vader gescheiden, wordt moedwillig ook haar oma en opa onthouden. Het gevolg: oudervervreemding, onthechting en ouderverstoting vinden geruisloos en zonder enig ingrijpen van RvdK en rechtbank plaats.. Een ernstige vorm van psychische kindermishandeling.

Respect voor de stem van een kind

Beperkte macht is eigen aan kinderen, een bepaalde machteloosheid is inherent aan het kind zijn. De ouder leidt het kind en geeft grenzen aan en -bij de leeftijd passend- steeds meer ruimte en verantwoordelijkheden, waarmee het kind eigenwaarde en zelfvertrouwen ontwikkelt. De machtsverhouding tussen een kind en de ouders is essentieel voor de ontwikkeling van respect voor autoriteit. Een kind waaraan teveel macht wordt gegeven wordt veelal onhandelbaar, grenzeloos en respectloos naar ouders/volwassenen, krijgt later vaak moeite met autoriteit, problemen met uitoefening van macht, in privé- en later ook in de werksfeer.

Het is daarom dat mee (mogen) praten van kinderen prima is, het is goed om naar kinderen te luisteren en ze als opgroeiend mensje te respecteren en serieus te nemen. Echter de wil van een kind blijft ondergeschikt aan de wil van de ouders, de regie (van wat er gebeurt) moet in een normale situatie bij de ouders blijven. Zíj hebben de verantwoordelijkheid om de kinderen bepaalde grenzen aan te geven, regels en gebruiken te leren, ook al willen de kinderen dat zelf soms niet. Het moet ze aangeleerd worden. Daarmee wordt de ouderlijke verantwoordelijkheid aangesproken. Serieus nemen van wat kinderen zeggen heeft grenzen. Elke ouder weet dat wat een kind zegt niet altijd klopt met de realiteit, of dat het niet altijd goed is voor het kind als datgene wat het kind zegt te willen ook ten uitvoer wordt gebracht.

Het respect voor de wil van het kind heeft ook grenzen. Kinderen willen soms:
- niet eten, niet naar bed, niet tanden poetsen, niet kamer opruimen, niet ...
- gewoon niet mee, niet naar school, niet naar de tandarts, ...
Moeten we dat respecteren en ze dan maar thuis laten ?

Ook het familieleven met de vader valt onder de zaken waar in beginsel geen discussie over mogelijk is. Een kind moet, door houding, gedrag en handelwijze van de moeder, merken en beseffen dat het normaal is om net als bij de moeder ook regelmatig bij de vader te verblijven.

Als een kind niet wil of bang is om naar het ziekenhuis of de dokter te gaan, moeten we dan maar niet gaan (als ouder wetende dat niet-gaan ernstige gevolgen kan hebben voor het kind) ?

Als ouder weet je beter en moet je je kind, naast liefdevolle aandacht en verzorging, sturing en leiding geven. Kinderen bevinden zich de facto in de afhankelijke positie dat ze hebben te gehoorzamen en dat zij van deze sturing en leiding van hun ouders leren. Samen met het stellen en handhaven van leeftijdsgebonden grenzen, geeft dat kinderen een gevoel van veiligheid, van waaruit ze zich langzamerhand kunnen ontwikkelen tot jonge volwassenen.

In de publicatie van mevr. Smulders ‘En ze leefden nog lang en gelukkig’ kan ik goede passages vinden. Jammer dat zij met de steun voor de nota van mevr. Kalsbeek en het verdedigen van het beleid van de RvdK en rechtbanken (in het ontnemen van familieleven aan vooral vaders en kinderen), toch bewijst dat ze het familieleven met de beide ouders (de wortels en identiteit van een kind bepalend) niet als erg belangrijk in het leven van een kind wíl respecteren.

Mevr. Smulders ziet zichzelf als iemand die voor een ander mens mag bepalen óf zij van hun fundamentele recht én fundamentele vrijheid op familieleven met hun nageslacht gebruik mógen maken. Net als vele kinderrechters die, op basis van dit soort onzindelijk gedachtengoed, raads-adviezen tot het afnemen van het kind van het familieleven met een ouder (meestal de vader), met alle directe- en op termijn ernstig psychische gevolgen voor de kinderen, vaak ongegrond, ongecontroleerd, klakkeloos overnemen.

De veiligheid, die een kind voelt door de aanwezigheid in het leven van beide ouders, dus ook van de eigen vader, is wat RvdK en rechters aan vele kinderen vele jaren lang onthoudt door hen het familieleven met hun vader te verbieden. Een kind groeit maar één keer op, dat kán niet worden overgedaan. Elke ouder kan dit dus ook maar één keer meemaken en hierin maar één keer de ouderrol vervullen. De welwillende ouder, aan wie de uitoefening van de ouderrol onmogelijk wordt gemaakt, kan deze jaren nooit meer overdoen. Onthechte, vervreemde, psychisch beschadigde kinderen en ouders zijn het resultaat van het gevoerde wanbeleid.

Einde bemoeienis RvdK in omgangskwesties

Het gedachtengoed van de RvdK (mevr. L. Smulders), steun voor de nota van PvdA en inbreng in de discussie over het recht op ‘omgang’/familieleven, kan niet langer als serieus genomen worden en beschadigt direct en indirect vele families en kinderlevens.
Borging Familylife

Het adviseren tot -en bij rechterlijke beschikking, zondere enige strafrechtelijke grond,- opleggen van een scheiding tussen een kind en één van de ouders (meestal de vader), is tegennatuurlijk en gaat in tegen elk fundamenteel-, humanitair- en rechtsbeginsel en zou daarom in een land, dat de fundamentele rechten en vrijheden van de mens (incl. kinderen!) onderschrijft, nooit en te nimmer mogen plaatsvinden. Dus óók niet na vals gebleken beschuldigingen van misbruik.

In conflictsituaties m.b.t. frustratie van familieleven tussen kinderen en een ouder zal, als voorwaarde vòòraf aan een eventuele rechtsgang, een snel ingezette kortdurende verplichte, door de overheid voor beide ouders betaalde, forensische bemiddeling moeten plaatsvinden.

Bij éénzijdige volharding in de weigering medewerking te geven aan het ongestoord laten genieten van het familieleven van het kind met de andere ouder, zal de weigerende ouder verplichte corrigerende hulp moeten worden opgelegd met veroordeling tot de kosten van beide partijen.

Het ouderlijk gezag zal na de corrigerende hulp voorwaardelijk moeten worden gemaakt: bij recidieve van frustratie van familieleven van kind met de andere ouder, zal het ouderlijk gezag worden ontnomen en definitief aan de andere, welwillende, ouder worden overgedragen.

De borging van een (minimaal) familieleven tussen kinderen en hun beide ouders zal ten allen tijde uitgangspunt moeten zijn. Indien nodig middels het van rechtswege opleggen van daadkrachtig gehandhaafde -en respect voor het familieleven van kinderen en ouders afdwingende- sancties.

E.C. van der Waal
8 juni 2004, ’s-Hertogenbosch
www.ouderverstoting.nl

Voetnoten:
1 Raad voor de Kinderbescherming.
2 Internationaal Verdrag Rechten van het Kind.
3 Europees Verdrag Rechten van de Mens en fundamentele vrijheden.
4 Meestal worden de vaders het familieleven met hun kinderen ontnomen door moeders, RvdK en rechtbank. In verband met de duidelijkheid van de tekst is er in dit essay voor deze weergave gekozen, die het meest met de realiteit overeenkomt.