Handreiking van het Vaderkenniscentrum voor de aangifte van Onttrekking Ouderlijk Gezag (art 279) bij politie en justitie bij het niet nakomen van een omgangsregeling bij gezamenlijk gezag |
· |
· |
| · |
Deze aangiften werden echter tot nu toe door een onwillige politie en justitie illegaal steeds enorm tegengewerkt. Het illegaal weigeren van het opnemen van aangifte van onttrekking kwam de politie in februari 2007 ook op een uiterst kritisch rapport van de Nationale Ombudsman te staan (zie voor dit rapport van de Nationale Ombudsman ook het kader hiernaast).
Politie en justitie lijken nu eindelijk hun leven te beteren en hun werk te gaan doen. Hieronder een situatie waarin voor het eerst niet alleen de politie de aangifte heeft opgenomen, maar ook justitie het aangegeven strafbare feit van onttrekking bij omgangsfrustratie ook daadwerkelijk zal gaan vervolgen.
Peter Tromp
Vaderkenniscentrum van Stichting Kind en Omgangsrecht
--------------------
Moeder vervolgd voor niet afgeven kind (*)
Bron: Leeuwarder Courant, Zaterdag 15 november 2008
Leeuwarden - Voor de eerste keer in Nederland (*) moet een vrouw zich voor de strafrechter verantwoorden, omdat ze de omgangsregeling voor haar zoon niet is nagekomen. De uitspraak is vooral van belang voor vaders die door hun ex belemmerd worden in de omgang met hun kinderen.
"Dit is een uniek geval, Nederland houdt zijn adem in", zegt Arthur Ross van de Stichting Ouders Zonder Omgang. Beide ouders hebben sinds een wetswijziging in 1998 gelijke omgangsrechten na een scheiding.
"Dit klinkt goed, maar Nederlandse rechters ontzien vrouwen massaal. Zo bepaalde de Hoge Raad dat er alleen sprake is van een misdrijf, wanneer iemand die geen ouderlijk gezag heeft, het kind onttrekt aan het ouderlijk gezag. Dus als de moeder haar kinderen niet meegaf aan de vader, werd dit door de vinger gezien."
In 2006 echter gaf de Amsterdamse rechtbank een moeder gelijk die haar ex aanklaagde omdat hij de kinderen moest hebben teruggebracht. "Zij had namelijk het bevoegde opzicht op de kinderen vanaf het tijdstip dat hij de kinderen moest hebben teruggebracht. Op deze uitspraak borduurt Brons nu voort."
Advocaat in ruste Peter Prinsen die zich zijn werkzame leven over over familierecht boog, onderstreept het belang van de inmenging van de strafrechter.
"Nu gaat veel tijd verloren aan civiele procedures. Ik hoop op jurisprudentie die ervoor zorgt dat een vader met hulp van de politie zonder veel discussie zijn kind mee kan krijgen. Gelijke monniken, gelijke kappen."
"Doe aangifte als je ex je kind niet geeft"
Burgum - "Mijn zoon heeft het recht zijn vader te zien." Het is kort gezegd de belangrijkste drijfveer van Peter Brons uit Burgum zijn ex voor de strafrechter te slepen. Op 15 december moet zij zich verantwoorden voor de strafrechter.
Hiermee is ze de eerste in Nederland en dat feit blijft niet onopgemerkt. Organisaties als Stichting Ouders Zonder omgang (Stozo) en Justice for Fathers volgen de zaak met argusogen. Het verhaal van Brons staat namelijk niet op zichzelf. Het gaat vaak mis met omgangsregelingen nadat ouders zijn gescheiden. Naar schatting zien 60.000 tot 80.000 kinderen een van hun ouiders niet zegt Arthur Ross van Stozo.
Na de scheiding, acht jaar geleden, zag Brons af van omgang met zijn zoon. "Er was veel ellende, mede door mijn toedoen. Ik wilde ons allen rust gunnen."
Na anderhalf jaar poogde de Burgumer via de rechtbank alsnog een omgangsregeling te krijgen. "Ik miste hem vreselijk."
Na negatief advies van de Kinderbescherming werd zijn verzoek afgewezen. "De kinderbescherming kwam tot dat advies omdat de moeder niet wilde meewerken."Uiteindelijk opperde de rechtbank een poging tot bemiddeling. Na een tijdje 'mediation' stopt dit op verzoek van de moeder. Hierop stelde de rechtbank begeleide omgang voor met Jeugdzorg. De moeder stemde aanvankelijk in, zodat de rechtbank Brons' verzoek om een gewone omgangsregeling afwees.
Brons kaartte de zaak aan bij het Gerechtshof in Leeuwarden. Dit stelde hem in maart 2007 in het gelijk. De moeder moest akkoord gaan met het contact tussen vader en zoon, dat in mei zou beginnen. "Ook toen meldde ze niet te zullen meewerken. Hierop heb ik via de voorzieningenrechter geregeld dat ik een dwangsom kan laten opleggen. Het middel heb ik achter de hand, maar nooit toegepast."
Zoals Brons verwachtte, mislukte de omgang. "Ik heb aangifte gedaan en telkens melding gemaakt als het weer niet was gelukt mijn zoon op zondag eens in de twee weken mee te krijgen. De politie schakelde jeugdzorg in, omdat ze zich zorgen maakte over mijn zoon."
Brons' zoon staat sinds vorig jaar onder toezicht van een voogd. Öp diens verzoek leg ik de dwangsom niet op vanwege de schade die dit mijn zoon kan berokkenen. zo wordt voor mijn gevoel de moeder weer in bescherming genomen. Al acht jaar zegt men dat ik begrip moet hebben en in het belang van mijn kind moet handelen."
Brons vreest dat het grote moeite zal kosten alsnog een band met zijn zoon op te bouwen. Äls het niet tot een veroordeling komt, hoop ik maar dat hij nieuwsgierig naar me wordt als hij een jaar of achttien is." De ex-partner wil vanwege de strafzaak nu niet reageren.
-----------------------------------------
Handleiding van het Vaderkenniscentrum voor de aangifte van Onttrekking Ouderlijk Gezag (art 279) bij het niet nakomen omgangsregeling bij gezamenlijk gezag
- Aanbeveling Nationale Ombudsman aan Politie (Rapport 2007/034)
- Uitspraak Hoge Raad (15 februari 2005)
- Stappenplan aangifte (1)
- Stappenplan aangifte (2)
Leeuwarder Courant, Zaterdag 15 november 2008
(Klik op de afbeelding voor een beter leesbare weergave)
Het bericht dat anno 2008 een moeder voor het eerst vervolgd wordt voor het niet afgeven van haar kind in het kader van een omgangsregeling brengt me terug naar 20 jar geleden.
BeantwoordenVerwijderenHet is 1988. Ik had een omgangregeling. De wet op omgangsregeling (1990) was nog niet door de eerste kamer goedgekeurd. Mijn dochter zag ik twee middagen op de kleuterschool als ik hielp in de bibliotheek. Ik mocht groepjes leerlingen dan voorlezen. Zij was dan zo trots, want ze had het privilege dat alleen zij bij mij op schoot mocht zitten.
Out of the blue mocht ik mijn twee kinderen niet meer zien. Ga maar naar de vertrouwensarts, zei mijn ex door de telefoon! Het bleek uiteindelijk om een verdenking van incest te gaan, een manier om van die omgangsregeling af te komen. Gelukkig had die arts direct in de gaten dat er geen enkele sprake van incest was. Wel van een verboden relatie. Namelijk, die van mijn dochter met mij, haar vader. In eencestueuze relatie is ook een verboden relatie. Het ligt in dezelfde hoek.
Later vertelde deze vertrouwensarts me dat hij aan onze 'case' ontdekt had dat meerdere moeders probeerden een omgangsregeling te frustreren door een hun ex te verdenken van incest. (ik dacht daar toen bij: hoeveel mannen zitten nu niet onschuldig een gevangenis straf uit wegens het plegen van incest!! Alleen om de reden dat niemand blijkbaar twijfelde aan waar een moeder mee kwam aanzetten!!) Mijn kinderen mochten na dat gesprek met hem weer gewoon bij mij op bezoek komen. Een maand later kwam ik ze weer eens voor een omgangsregeling ophalen, maar ze gaf niet thuis. Na aanbellen hoorde ik gefluister en hollende kindervoetjes (3 en 5 jaar). Ik ben toen maar enkele uren op de stoep gaan zitten en belde zo nu en dan aan. Ik zag mijn kidneren nieuwsgierig dor het raam naar mij kijken. What to do? Aangifte doen? Geen zin want geen wet op omgangsregeling. De volgende jaren 20 jaar aangifte doen? We kennen het frustrerende resultaat. Had geen zin. Werd zelfs tegen je gebruikt. Want het verstoorde de toch al slechte relatie nog meer. En dat is niet in het belang van het kind. Pas nu, anno 2008 wordt een moeder voor het eerst vervolgd voor het niet afgeven van een kind bij een omgangsregeling. In de rechtzitting die ik aanspande hadden (vroeger bevriende) buren verklaringen afgegeven dat ik op de stoep had gezeten. Het werd zelfs gebracht als een soort misdaad. Zo raken mensen in een spasme asl ze een soort officiele verklaring moeten afleggen. Waar rook is,is vuur en er zal wel een reden voor zijn. De rechter oordeelde: de kinderen hebben rust nodig, geen omgangsregeling. Ook de verklaringen van de vertrouwensarts mochten niet baten. Niemand die ermee zat dat je blijkbaar wel een omgangsregeling zou mogen frustreren door een vader valselijk van incest te beschuldigen, of kinderen bij je ex weg te houden. Het was een hype toen, die valse aangiften van incest. Gaby van Driem, de feministische advocate begon ermee haar cliënten als zodanig te adviseren. Het management van de Raad voor de Kinderbescherming in Amsterdam wist ervan. En haalden hun schouders op. 'Erg he', zei een unithoofd tegen mij. Dat kon er nog af. Maar ja, we kunnen er niets aan doen.
Toen ik mijn kinderen na drie en een half jaar weer terug zag ervoer ik mijn dochter alsof ze een incest ervaring had gehad. In de daaropvolgende periode van een omgangsregeling ontdooide ze langzaam. Pas na driekwart jaar pakte ze mijn hand weer eens voorzichtig vast. Ze was toen 9 a 10 jaar oud. Ze is nu halverwege de twintig. Haar terughoudendheid is nooit meer overgegaan. Slechts drie maal enkele uren in die twintig jaar was het even weg, en voelde ik weer dat mijn dochter mijn dochter was. Ik heb haar de afgelopen 10 jaar maar enkele malen gezien. Vijf jaar geleden zocht een goede vriendin, en assistent kinderarts haar eens op. Het verhaal ging direct over dat er misschien toch wel iets gebeurd was toen ze zes jaar oud was. Deze vriendin was ontdaan over deze reactie van mijn dochter en over de psychologische mechanismen die blijkbaar aan het werk waren. Ik heb mijn dochter anderhalf jaar geleden voor het laatst gezien. Dat was zo'n moment van drie kortdurende momenten van een echt ontspannen relatie: binnen enkele uren was ze weer geheel mijn dochter. Een gevoel van verbondenheid zoals het vroeger was. De liefde die stroomt en er gewoon is. Haar gezicht was zelfs in de loop van enkele uren geheel veranderd! Ontspannen en weer herkenbaar als mijn dochter. Een vreemde ervaring. En zo mooi. Ze wilde elke maand met me gaan eten. Maar zover kwam het niet. Een aantal dagen later kreeg ik een e-mailbericht met het bericht dat ze vond dat we op de goede weg waren, maar dat ze zo in verwarring was geraakt, dat ze het contact wilde verbreken. En of ik haar daarin wilde respecteren.... Ik heb har nog een email geschreven en haar bedankt voor haar openhartigheid en haar uitgedaagd juist in relatie met mij te treden. Nog steeds: what to do?
Ik herinner me begin jaren negentig een enquête onder gescheiden moeders in Amerika. 43% van hen verklaarden openlijk dat ze uit wraak naar hun ex-man ervoor zorgden dat hij hun kinderen niet meer zag.
Door de jaren heen heb ik steeds weer ditzelfde mechanisme gezien:
Vaak wil moeder best ouderschap delen met haar ex. Haar omgeving helpt haar wel van dat idee af. Na wat hij je heeft aangedaan, zegt een vriendin? Of, er is zoveel gebeurd, dan toch maar geen OR, het kind heeft rust nodig zegt de RvdKb, en de rechter neemt dat klakkeloos over. Moeder denkt dan: Zie je wel...ik wordt bevestigd in mijn angst, vraag on hulp, beslissing. Vervolgens wil kind natuurlijk naar vader.
Waar moeder dan zit is de hele gebeurtenis van geen OR een reden te moeten geven. Want kind geniet ervan met vader te zijn en begrijpt helemaal niets van dat 'volwassenen gedoe'. En is er geen werkelijke reden, dan verzin je die gewoon. Je kan trouwens niet anders, want wie A zegt, moet B zeggen. Stel je voor dat ik mijn gezocht verlies, denkt moeder dan. En na weken, maanden of jaren is vader zo fout als maar kan.
Prof Gardner ( psychiater en bedenker van het Parental Alienation Syndrome) zei eind jaren negentig in een lezing in Den Bosch: Ik zie PAS in de regel als erger dan incest. Want incest is iets concreets, je kan er nog wat aan doen. Bij PAS hangt het allemaal vaag in de lucht, je kunt het niet grijpen, nauwelijks benoemen, want zoveel tegenstrijdige informatie, als die al vrij komt. Hij vervolgde: Ik heb volwassenen gezien, die er tegen het einde van hun leven nog mee worstelden. PAS is een beschadiging voor het leven, zolang het niet herkend en benoemd wordt. Het beschadigt je vermogen goede vervullende intieme relaties te hebben. Immers, de persoon, waar je zo van hield als kind, is de 'bad guy' geworden.., is uit het systeem geworpen. Is het verwonderlijk dat een knd vervolgens moeite heeft met het aangaan van echte intieme relaies en de kans loop nog eens zo diep geraakt te worden als toen ze, of hij haar of zijn vader verloor. Inderdaad, heel verwarrend voor een mens.
Groet
Maarten de Wijs.
P.S. Mijn naam heb ik om privacy redenen gewijzigd. Ik wil niet dat mijn dochter via Internet, zoeken op mijn naam bij dit artikel komt. Ook wil ik niet dat haar moeder of vriendinnen er op die manier achter komen. Het is trouwens mijn verhaal. Voor haar zal het er ongetwijfeld heel anders uit zien. Wellicht net zo lang tot ze op onderzoek uit gaat.
Bovenstaande case is uitgesteld naar 22 jan. 2009.
BeantwoordenVerwijderenDit omdat de off. van justitie het de meervoudige kamer wil voorleggen.
22 jan. 2009 13.00 uur rechtbank te Leeuwarden.
Bovenstaande zaak is uitgesteld naar 22 jan 2009.
BeantwoordenVerwijderenDit omdat de officier van Jusitie het de meervoudigekamer wil voorleggen.
22 jan. 2009 13.00 uur rechtbank te Leeuwarden
Bij overtreding Art. 279 (onttrekking aan ouderlijk gezag of opzicht over het minderjarige kind): Reguliere straffen: Geldboetes, Taakstraffen, Gevangenisstraffen max 9 jaar (kind <12jaar) 6 jaar kind >= 12jaar)
BeantwoordenVerwijderenCitaat van hoogleraar Familie en Personenrecht Paul Vlaardingerbroek
(in NOVA uitzending 21 januari 2009 (31m27s)):
"Als een ouder echt niet wil dat er omgang komt, dan kan die dat op heel veel manieren tegenwerken. En naar mijn idee is het recht daar niet geschikt voor omdat waar heel moeilijke situaties zijn dat af te dwingen, ook niet via het strafrecht ook niet via het civiele recht, hoewel je het natuurlijk wel moet proberen en kúnt proberen, maar ik denk zelf dat als het de zaak alleen maar doet escaleren, het veel beter is om af te zien van omgang, tijdelijk, dan dat je tegen beter weten in probeert die omgang af te dwingen."
Met dit soort opvattingen van een hoogleraar Familierecht houden we het huidige krankzinnige familierechtsysteem al vanuit de studiebanken van universiteiten in stand !
Dat kinderen het recht hebben én daarom ook de mogelijkheid moeten hebben om hun beide ouders en familieleden van beide kanten tijdens hun opgroeien te kennen en met regelmaat mee te maken, om samen een geschiedenis op te kúnnen bouwen, is bij deze hoogleraar blijkbaar nog niet opgekomen..
Dat de inrichting van het Nederlands Familierechtssysteem zodanig is dat deze zaken al impliciet tot escalatie wordt gedreven, is de heer Vlaardingerbroek blijkbaar ook onbekend ?!
Heel ernstig en bizar hoe deze 'hoogleraar familie- en personenrecht' Paul Vlaardingerbroek zichzelf tegenspreekt: aan de ene kant de ouders die dit meemaken eigenlijk doodleuk elke hoop ontneemt en adviseert zich maar niet tot de rechtbank te wenden (omdat het niet bij het strafrecht of civielrecht 'thuis hoort') en eigenlijk ook vindt dat die ouders hun kinderen voorlopig ('tijdelijk') maar moeten 'vergeten' en aan de andere kant zegt dit (zich tot de rechtbank wenden) vooral wel te moeten en kunnen doen... ?!
Aan deze meneer P. Vlaardingerbroek zou direct zijn prof. titel afgenomen moeten worden, óf enkele jaren alle contact met een eigen kind (om te leren hoe dat is), aan hem de keuze..!
22-1-2009 E. van der Waal
oudervervreemding.nl / ouderverstoting.nl
Beste E. van der Waal,
BeantwoordenVerwijderenhelemaal mee eens met uw reactie!!! Zat me te ergeren aan de "zogenaamde" hoogleraar!
Laat hem het zelf eens voelen hoe het is om nauwelijks deel uit te maken in het leven van je bloedeigen kind!
De hoogleraar familierecht heeft wel gelijk wat betreft de onmogelijkheden van het rechtssysteem: eigenlijk schiet je er niets mee op. Je krijgt misschien gelijk, je bent jaren verder, maar je krijgt nog steeds geen medewerking van je ex en je kind is inmiddels ouder geworden en heeft een vertroebeld beeld van je.
Dan neig je toch naar de kant van radicalisme: gewoon keihard je omgangsrecht halen! Weg met die (h)ex-vrouwen!!!
Over het algemeen zijn het laagopgeleide vrouwen die dat doen is mijn visie. Misschien een idee: laagopgeleide vrouwen (t/m MBO) mogen niet scheiden als ze kinderen hebben...;-)Dat moet vantevoren in het huwelijkscontract staan.
Mvrgr,
Jurgen
Sorry maar WAT EEN ONZIN dat het vooral de laag opgeleide vrouwen zijn die tot een dergelijk niveau zinken. Ik ken stellen waarvan beide ouders een universitaire opleiding hebben en waarvan de vrouw zich even zo goed schuldig maakt aan dergelijke praktijken. Ik vind je uitspraak getuigen van een wat snobistische houding t.a.v. de lager opgeleiden onder ons. Het is alom bekend dat dergelijke zaken in alle lagen van de bevolking voorkomen, evenals mishandeling en drankmisbruik. Het fatsoenlijk omgaan met een omgangsregeling heeft niets te maken met opleiding, maar alles het karakter dat schuilt in een mens. Een liefdevol moederhart gunt haar kind immers een volwaardige omgang met beide ouders. Haar opleiding staat daar volledig los van.Ik weet niet wat je eigen opleidingsniveau is Jurgen, maar je uitspraak laat in ieder geval niet bijster veel intelligentie zien
BeantwoordenVerwijderenMijn man heeft al 3 jaar een omgangsregeling met zijn dochter middels een OTS en de moeder weet nog steeds de boel te frustreren.Ze heeft al 2 schriftelijke aanwijzingen aan haar broek,maar dat booit haar niet.
BeantwoordenVerwijderenIk kan mij erg kwaad maken over het feit dat alleen vaders MET EEN GESAMENLIJK GEZAG aangifte mogen doen als de moeder de kinderen niet afgeeft.
Mijn man heeft geen gesamenlijk gezag,maar is daar niet minder vader om en hij heeft net zoveel recht op omgang evenals het kind met hem.
Hij wil wel het gezag aanvragen,maar de moeder werkt niet mee en geeft geen toestemming.
Waar loopt er iemand rond die hier meer van weet en ons kan helpen?
Hier kan ik op inhaken, ook van vaders met gezamelijk gezag wordt de aangifte niet opgenomen.
VerwijderenEerst moet er een uitspraak zijn van de rechter uit de bodemprocedure, dat betekent dat de zaak (soms jarenlang) aangehouden wordt, dus van ontrekking ouderlijk gezag is geen sprake, nu de rechtbank (en vaak Raad voor de Kinderbescherming) zelf tijd rekkende zijn.
De praktijk zoals ik dat ervaren heb, is dat je als ouder waar de kinderen niet het hoofdverblijf hebben slechts bezoekrecht hebt, niet meer, niet minder, en dan nog slechts 'begeleid contact'......
Bij alles wat ik lees over PAS gaat het over de verstoten vaders. Jammer dat de verstoten moeders zo weinig aan bod komen. Vandaag de uitspraak van mijn hoger beroep binnen: alles is afgewezen. Ik had verzocht om wijziging verblijfplaats van mijn kinderen, 2 dochters van 13 en 16, met daarvoorafgaand een onderzoek zoals dat nu in een project van justitie wordt uitgevoerd. Conclusie? Het hof heeft niets gelezen van wat er is aangeleverd, heeft klakkeloos het stomme advies van de RvdK opgevolgd en we moeten het maar zien. Hoezo omgangsregeling afdwingen als deze al bestaat, in de jaren dat de kinderen bij mijn woonden gewoon goed verliep en binnen een half jaar van 100% naar 0% gaat? Mijn kinderen hebben besloten dat ze geen contact meer met mij willen. Moet ik voor de deur gaan staan? En bedelen of ze alsjeblieft toch met me mee willen? PAS is walgelijk, omdat er inderdaad weinig aantoonbaar is, alleen na gedegen onderzoek. Maar de rechtsgang en de RvdK kiest weer eens de veilige weg. De kinderen beslissen en dus scharen wij ons daar achter, dan kan niemand ons aanspreken op fouten. Hoe het met mijn meiden gaat als ze volwassen zijn? Niemand die zich daar druk over maakt. De gevolgen van PAS voor kinderen? Niet interessant, dat zien we wel als het zover is.
BeantwoordenVerwijderenFrustratie alom, verdriet, pijn, machteloosheid, alle gevolgen van het proberen 'netjes' zaken te regelen.
Ja, ik ben er 1 van die 10% vrouwen die dit overkomt. Het zou fijn zijn als er eens niet naar geslacht maar naar de uitvoerders gekeken werd. Ook als moeder kun je dus gewoon weggegooid worden.
Beste verstoten moeder,
BeantwoordenVerwijderenJe schrijft: "Bij alles wat ik lees over PAS gaat het over de verstoten vaders. Jammer dat de verstoten moeders zo weinig aan bod komen."
Ik begrijp heel goed hoe het voelt om geen (h)erkenning te vinden in het onrecht dat je als ouder, of dat nu een moeder is of een vader, door verstoting in het familierecht overkomt.
Vaders weten dat het ook moeders overkomt en er zijn bij vrijwel alle vaderorganisaties ook moeders actief die hetzelfde is overkomen. Binnen de Fathers4Justice was er bv. de moedergroep "Purple Hearts" van verstoten moeders actief.
Dat het veel minder moeders als vaders overkomt doet daar ook niets aan af.
Het doel van vrijwel alle vaderorganisaties is gelijkwaardigheid tussen de genders en gedeeld en gelijkwaardig ouderschap na scheiding: een kind heeft recht op beide ouders.
Ouderschap delen, betrokken ouderschap en inclusiviteit staan daarbij voorop boven exclusiviteit en buitensluiting. Dat geldt dus ook voor moeders die in die visie niet buitengesloten mogen worden.
Ook binnen het Vaderkenniscentrum.nl zijn moeders actief en van harte welkom. Zij krijgen vanuit het doel van gelijkwaardig ouderschap dezelfde steun als de vaders die het overkomt.
Ik nodig je daarom van harte uit om daarover vanuit het moederperspectief eens iets te schrijven en voor plaatsing in te sturen op het emailadres van het Vaderkenniscentrum.nl op mailto:vaderkenniscentrum@gmail.com
Sterkte en groet,
Peter Tromp
Vaderkenniscentrum.nl
mailto:vaderkenniscentrum@gmail.com
Het is een tijd geleden, maar ik wil hier toch op reageren.
BeantwoordenVerwijderenDe nieuwe strategie is dat ouders die het hoofdverblijf hebben alleen toestemmen met omgangsregeling waar de andere ouder niets in ziet. Hierdoor ontstaat een situatie waarbij de hoofdverblijf-ouder 'omgang met de andere ouder stimuleert', en 'die andere ouder zelf niet wenst mee te werken'.
Oftewel je mag de rest van je leven meewerken aan begeleid omgang, of je ziet je kinderen nooit weer. Dit ondanks dat een (kinder) beschermingsmaatregel is afgewezen.
Bedenkt nu dat die 'professionals' niet aan waarheidsvinding doen, een een commercieel eigen belang hebben bij hun eigen betrokkenheid, en slechts bezig zijn hun eigen mening op papier te zetten, bij voorkeur verwijzend naar derden die dezelfde taktiek hanteren, andere ambtenaren uiteraard.
Weer trekken die ouders die de kinderen niet bij zich hebben aan het kortste eind. Meer werk voor advocaten, mediators, rechters, raden voor kinderbescherming, jeugdzorg, zorgmedewerkers, etc, etc, etc
Dus, wat doe je, hun zakken blijven vullen, of je richten op je eigen leven en toekomstig geluk? Ze hebben altijd gelijk immers, ze schrijven hun eigen gelijk.
Neem je afscheid van je kinderen, of ben jij het volgende familiedrama?
Allemaal in het belang van het kind uiteraard....