Jan de Wit, woordvoerder van de SP licht tijdens het kamerdebat op dinsdagavond 5 juni 2007 over wetsvoorstel 30145 over 'bevordering voortgezet ouderschap na scheiding"toe dat de SP prinicipeel kiest voor gelijkwaardig ouderschap in het scheidingsrecht.
Keuze van SP voor gedeeld en gelijkwaardig ouderschap na scheiding blijkt (nog) flinterdun in discussie over omstreden benoeming van oud-familierechter Quik-Schuijt als SP-senator in Eerste Kamer
De fundamentele keuze van de SP in haar laatste verkiezingsprogramma voor gedeeld en gelijkwaardig ouderschap na scheiding (Zie: (1) SP :: Verkiezingsprogramma 2006 :: Een beter Nederland voor hetzelfde geld :: Hoofdstuk 9: Beter Samenleven; Onze voorstellen: Kinderen en jongeren; punt 15 en (2) het op het landelijk SP-verkiezingscongres overgenomen voorstel programmapunt gelijkwaardig ouderschap van de SP-afdeling Deventer voor het verkiezingsprogramma Tweede Kamer d.d. 15 september 2006) is bij een eerste confrontatie over de zeer omstreden keuze van de SP tot benoeming van oud-familierechter mv. Quik-Schuijt als SP-Senator al meteen flinterdun gebleken. Mv. Quik Schuijt genoot in haar voorgaande carrière als familierechter landelijke bekendheid als notoir vadervijandig. Zij discrimineerde als familierechter aan de lopende band vaders door hen buiten te sluiten van hun kinderen en koos daarbij steeds partij voor moeders die zij in extremum bevoordeelde in al haar beschikkingen.
Anja Meulenbelt (SP senator Eerste Kamer) neemt het nu voor de discriminerende en gender racistische mv. Quik-Schuijt op. Lees hieronder de opvattingen van Anja Meulenbelt over gedeeld en gelijkwaardig ouderschap na scheiding door haar publiekelijk geventileerd in een discussie over de omstreden benoeming van mv. Quik-Schuijt als SP-senator in de Eerste Kamer:
Anja Meulenbelt (SP senator, Eerste Kamer) kiest in deze discussie op haar weblog openlijk partij voor Quik-Schuijt en voor exclusief éénouderschap na scheiding door moeders onder koude buitensluiting van vaders en stelt daarbij het volgende over het gedeeld gelijkwaardig ouderschap na scheiding uit het SP- verkiezingsprogramma:
Reactie (1) van Anja Meulenbelt (SP, Eerste Kamer):
Het was even wachten op de onvermijdelijke reacties van de vader-lobby. Daar zijn ze. Wat ik daar zo sneu aan vind is dat ze precies illustreren waarom het niet altijd goed is getrouwd te blijven en het niet altijd goed is als beide ouders blijven touwtrekken om de kinderen na de scheiding. De oorlogstaal van ‘AdVader’ is geen aanbeveling voor gedeeld ouderschap, en Jos Aalders alias Zorro negeert liever eenvoudig wat we uit onderzoek al weten: de versterkte positie van vaders in de wetgeving heeft niet geleid tot meer geluk voor de kinderen, omdat gewongen omgangsregelingen ook meer ruzie opleveren.
Sowieso gaat er iets erg mis wanneer er gepraat wordt over ‘recht op de kinderen’ of over ‘gelijke rechten’ zonder daarbij te betrekken hoe de verhoudingen waren voor de scheiding, wie deed de dagelijkse zorg voor het kind, en zonder er bij te betrekken wat de belangen van het kind zelf zijn. En soms is een rustige ouder beter dan twee ruziemakende en touwtrekkende ouders.
Wat ik zo jammer vind aan de vader-lobby, en waarom ze mijn steun niet krijgen, is dat er geen oog lijkt te zijn voor vaders die er echt een potje van hebben gemaakt, er zijn ook gewelddadige en chanterende vaders. Ik ben absoluut geen voorstander van de gedachte dat moeders per definitie de beste ouders zouden zijn met de meeste ‘rechten’. In sommige gevallen zou het heel goed de vader kunnen zijn waar het kind de meeste zorg en geborgenheid bij zou kunnen vinden. Ik zou dus graag af willen van moeders versus vaders, en vooral kijken naar hoe de verhoudingen liggen en wie de beste zorg kan leveren. In veel gevallen is dat inderdaad de moeder, eenvoudigweg omdat de rolverdeling nog zo ligt dat zij al voor de scheiding het leeuwendeel van de zorg op zich nam. Ik vind het minstens zo’n grote zorg dat er veel vaders zijn die het na de scheiding geheel af laten weten, ook als de moeders en de kinderen hem graag betrokken zouden houden. En ik ken ook gevallen waarin de vader zeer ten onrechte zijn kinderen niet meer ziet, en waarin ik graag voor hem op zou willen komen. Maar bij de oorlogstaal van de vader-lobby kan ik me absoluut niet aansluiten.
Reactie door Anja — woensdag 9 mei 2007 @ 7.05
Reactie (2) van Anja Meulenbelt (SP, Eerste Kamer):
Of het jou onjuist lijkt of niet, dat is het resultaat van het onderzoek, dus vervoeg je daar als je denkt dat het niet klopt, Coen.
Verder denk ik inderdaad dat in het geval van conflicten kinderen het meest gebaat zijn bij degene die de dagelijkse zorg voor haar (of zijn) rekening nam, en dat er ook een ouder is die het salaris voor zijn (of haar) rekening nam is misschien waar, maar een kind heeft toch echt meer behoefte aan een zorgende ouder en pas in tweede instantie aan een salaris.
Verder bedoel ik het punt van de gevallen waarin de vaders hun kinderen niet meer zien als kritiekpunt op de respectievelijke vaderactiegroepen. Als die echt gericht zouden zijn op de belangen van kinderen, en niet alleen op de rechten van vaders, dan zou het een actiepunt zijn om vaders die het af laten weten meer te betrekken. En dat zie ik ze dus niet doen.
Reactie door Anja — zondag 13 mei 2007 @ 18.44
Reactie (3) van Anja Meulenbelt (SP, Eerste Kamer):
“En daar hebben we de vader-lobby. Nu heeft aanstaand Eerste Kamer-lid Quik het gedaan. Als ik het goed begrijp is het verschrikkelijke vergrijp dat ze gepleegd heeft dat ze als kinderrechter vond dat in geval van onderlinge strijd een kind moet worden toegewezen aan de ouder die het leeuwendeel van de dagelijkse verzorging op zich heeft genomen. Dat vinden wel meer mensen op het moeilijke terrein van toewijzing van kinderen en het lijkt mij heel redelijk, en niet in strijd met de SP opvatting dat we streven naar gelijkwaardig ouderschap. Die moet dan namelijk ook gelijkwaardig zijn voorafgaand aan de echtscheiding. Daar kun je veel aan doen, ook aan de vaders die het zelf af laten weten, maar daar hoor ik jullie nooit over.
Wat zo jammer is, is dat jullie van de vaderlobby jezelf zo overschreeuwen dat je het doel dat je zou willen bereiken, dat vaders minder worden uitgeschakeld na de echtscheiding, nou juist niet bereikt. Althans, niet bij mij. Niet op deze manier, met zoveel agressie, is het eerste wat ik denk. Daar hadden we het al eerder over, en ik hoef niet alles te herhalen wat er toen is gezegd. Zie hier.
Verder is het onderwerp niet wat de vaderlobby denkt over mevrouw Quik, ik ga er dus van uit dat jullie hiermee ruimschoots de ruimte hebben gekregen om te zeggen wat jullie zeggen willen, en we ons nu weer houden aan waar dit topic over ging.”
Reactie door Anja — woensdag 30 mei 2007 @ 18.55
-----------------------------------------------------Nawoord op Anja Meulenbelt door Pieter Tromp (Vader Kennis Centrum):
Het lichtgewicht Anja Mulenbelt en haar flinterdunne gelegenheidsargumentaties worden overigens al meteen pijnlijk duidelijk op nog dezelfde pagina van haar weblog, waar zij een GroenLinks Statenlid aanspreekt op het onjuist uitbrengen van haar stem in de benoemingenpoppenkast die Eerste Kamer heet. Meulenbelt geeft nu aan dit vrouwelijk statenlid het volgende indringende advies mee:
"Had u geen andere manier kunnen uitkiezen om hetzij protest, hetzij baldadigheid op opbouwender wijze tot uiting te brengen? Was bijvoorbeeld naakt in de vergaderzaal verschenen, had het stembiljet tot vliegtuigje gevouwen of, groener, tot windmolentje; of had een t-shirt gedragen met ‘ik vindt de partijtop van GroenLinks k*t’. Open een weblog, schrijf een ingezonden stuk, ga in hongerstaking, vraag het woord, hang een spandoek op, dien een motie in, start een petitie, doe aan graffiti, zeg je lidmaatschap op, kortom, er zijn betere manieren."
Reactie 15 door Anja Meulenbelt — donderdag 31 mei 2007 @ 7.38
Kennelijk gelden voor Anja Meulenbelt voortdurend wisselende en andere normen voor mannen en vrouwen of vaders en moeders. Wat zij bij de een agressief noemt, adviseert zij weer aan de ander als ludiek en een beter alternatief. En zo leutert ze zich door het leven.
Dat doet me terugdenken aan de Raad voor de Kinderbescherming. Die houd er in haar advisering van familierechters in civiele scheidingszaken dezelfde achterlijke en onzindelijke manier van drogredeneren en gelegenheidsdenken op na als den Anja Meulenbelt hier ten toon spreidt. Daar heb ik in mijn jarenlange betrokkenheid bij vaders die met deze falende kinderbescherming te maken kregen tientallen stuitende voorbeelden van gezien maar een daarvan wil ik u in dit verband toch niet onthouden:
De Raad voor de kinderbescherming adviseerde in een scheidingszaak de familierechter in alle ernst om het kind maar met moeder mee te geven want moeder was lekker bezig getuige de lopende verbouwing van haar huis zo redeneerde de raad voor de kinderbescherming. Vader daarentegen kon beter van zijn dochter worden buitengesloten meende deze raad in hetzelfde rapport want hij had zijn zaakjes niet op orde, getuige ... en u raad het al .. de lopende verbouwing van zijn huis.
Dat is het soort stuitende instanties dat in Nederland onomkeerbare adviezen geeft en beslissingen neemt over de banden tussen kinderen en ouders na een scheiding. Deze vader heeft zijn dochter nooit meer gezien of gesproken.
En de Anja Meulenbelt's van deze wereld zitten in Nederland in de Eerste Kamer en nemen besluiten of er aan deze schrijnende schendingen van mensen- en kinderrechten in Nederland ook iets moet worden gedaan. U begrijpt het al ... ze leuteren zich gewoon al 35 jaar overal doorheen en doen net of hun neus bloedt. Maar u kunt hier nu tenminste zelf lezen hoe zoiets bij dit soort mensen eigenlijk precies toegaat en werkt.
Anja zal mij wel weer niet aardig vinden en er alweer "klaar mee zijn". En misschien vindt u dat ook wel. Ik denk er wat anders over.
Hieronder de weblogweergaven van den Anja Meulenbelt, SP-senator voor de Eerste Kamer.
Ik wens u er verder veel leesplezier mee.
Een vader die zijn beide kinderen sinds 23 augustus 1992 nooit meer heeft kunnen zien of spreken ondanks beschikte omgangsregelingen. De kinderen hebben hun inmiddels overleden opa ook nooit meer gezien en de 84-jarige oma is hetzelfde lot beschoren. Beide kinderen wonen in Nederland op een steenworp afstand van deze vader bij de moeder.
----------------------------------------------------------------------------------------------
Anja Meulenbelt :: Weblog
Weblog Anja Meulenbelt >> Dagboek 30 mei 2007 >> woensdag 30 mei 2007 >> Geplaatst onder: Algemeen, Partij om 7.54 uur
Ik krijg vragen over de verkiezing van de Eerste Kamer. Ik dacht niet dat we nog verrassingen zouden krijgen, zo opwindend gaat het er meestal niet aan toe. Maar er stond weer van alles in de kranten. ……………….
Reacties >>
Reactie 4.
4. Ook mevrouw Quik-Schuijt is voor de SP in de Eerste kamer gekozen. In tegenstelling tot eerdere uitspraken beweerde ze onlangs in De Pers dat ze vaders gelijk wil behandelen aan moeders (eerder beweerde ze dat vaders in het uiterste geval moeten wijken omdat kinderen 100% van moeders afhankelijk zouden zijn). Nu beweerde zij dat kinderen in het uiterste geval moeten worden toegewezen aan de opvoedende ouder. In feite is dat zo goed als een contradictio in terminis. Er zijn maar weinig vaders of moeders die niet opvoeden, tenzij ze daarvan worden uitgesloten. En dat gebeurt dan meestal door rechters. Zoals… Mevrouw Quik-Schuijt. En echt, dat zijn toch meestal vaders die dan worden uitgesloten, en uit onderzoek blijkt dan ook nog helaas dat dat eerder vaders zijn die meer dan gemiddeld tijd in de opvoeding steken dan minder.
Kortom Mevrouw Quik-Schuijt is het boegbeeld van seksediscriminatie en koude uitsluiting van kinderen van hun ouders. De SP heeft in haar partijprogramma staan dat ze voor gelijkwaardig ouderschap is. Daarom ondere andere ben ik er lid van. Als er slechts één opvoedende ouder zou zijn zoals deze kersverse senator veronderstelt dan is dat per definitie in strijd met gelijkwaardig ouderschap. Er valt niets gelijk te waarderen als er standaard maar een opvoedende ouder als zodanig wordt erkend en herkend. Anja; het zou je sieren als je hier ns mee aan de slag ging en daarmee je eigen idealen over feminisme weer eens fris in de verf zet. Succes ermee.
Reactie door Joep Zander — woensdag 30 mei 2007 @ 12.41
Reactie 5.
5. Democracie in Nederland.. laat me niet lachen. Het is een regelrecht schande.
Nu is er een figuur in de Eerstekamer die jarenlang heeft deelgenomen in het abuus van kinder rechten in Nederland. Inmiddels is het nu zo ver dat 1 kind in de 5 de helft van zijn familie heeft verloren door een geheime rechtbank in Nederland.
2.000.000 mensen in Nederland zijn een familielid kwijt door het corrupte familierecht.
Het laat ons wel zien hoe belangrijk een kaskoe die geheime familierechtbanken, kinder”bescherming”, advocaturen, omgangsghetos enz zijn voor een club juristen in de Eerstekamer.
Aan de einge kant is het een teken van de success van de SP dat QS zo waanhopig was om binnen te dringen.. aan de andere kant is het vandaag (alweer) een heel zeer triste dag voor mensenrechten in Nederland.
Mensen, verlies nooit hoop dat de dag komt en je weer je kinderen mag zien… het is de taak van iedereen te zorgen dat rechters zoals QS voor een VN tribuun komen en hun daden te beantworden. Ten minstens krijgen ze dan een fair trail – iets dat 565.000 kinderen hebben nooit gekrijgen in Nederland.
Zonder.. heel erg zonder dat de SP zo ingeluist is. Zonder voor 565.000 kinderen, zonder voor 2.000.000 ouders, grootouders en familieleden.
Reactie door Press Office, Fathers 4 Justice — woensdag 30 mei 2007 @ 13.24
Reactie 7.
7. Heeft u mijn brief (4 april 2007 18:46) aan de SP naar aanleiding van de kandidatuur van mevrouw Quik-Schijt gelezen? Of heeft die brief u niet bereikt?
U schrijft:
(…de lijst is zo evenwichtig mogelijk samengesteld, zodat zoveel mogelijk portefeuilles goed bediend kunnen worden, met een redelijke balans tussen mensen ‘van buiten’ en mensen van ‘binnen’ de partij. En de verkiezing in de partijraad is onder de omstandigheden - op directe verkiezing na - het meest democratische wat je kunt bedenken, omdat alles boven tafel gebeurt en alle vertegenwoordigers van de partij - alle afdelingen dus, daar hun zegje bij kunnen doen…)
Mins inziens is er geen sprake van een evenwichtge samenstellng en een redelijke balans…
Uw nieuwe collega Mevrouw Quik_Schijt heeft als kinderrechter vele jaren lang in de werkgroep van Kinderrechters en een ieder die het maar horen wilde de toon aangegegeven om vaders geen rol van betekenis te laten spelen in de zorg en opvoeding van (jonge) kinderen. Met deze opvatiing en hiervan afgeleide opvatiignen staat zij lijnrecht tegenover de het standpunt van de SP met betrekking tot echtscheiding. Een grote misser van de SP wat betreft haar kandidatuur.
Bent u ook van mening dat vaders na een echtscheiding geen rol van bdetekenis dienen spelen in de opvoeding van hun kinderen?
U hebt vermoedelijk zelf nog op het binnenhof gestaan met spandoeken met de tekst: ‘Weg met de omgangsregeling…Deelt u die mening nog steeds?
Met vriendelijke groet,
Oud voorzitter Commissie Familierecht Platform SCJF.
Reactie door
Reactie 8.
8.. Democratie in Nederland.. laat me niet lachen. Het is een regelrechte schande.
Nu is er een figuur in de Eerste Kamer die jarenlang heeft deelgenomen in het schenden van kinderrechten in Nederland. Inmiddels is het nu zo ver dat 1 op de 5 kinderen de helft van zijn/haar familie heeft verloren door een geheime rechtbank in Nederland.
2.000.000 mensen in Nederland zijn een familielid kwijt door het corrupte familierecht.
Het laat ons wel zien hoe belangrijk die geheime familierechtbanken, kinder”bescherming”, advocatuur, omgangsgetto’s enz als geldbron zijn voor een club juristen in de Eerste Kamer.
Aan de ene kant is het een teken van de succes van de SP dat QS zo wanhopig was om binnen te dringen, aan de andere kant is het vandaag (alweer) een zeer trieste dag voor de mensenrechten in Nederland.
Mensen, verlies nooit hoop dat de dag komt en je weer je kinderen mag zien. Het is de taak van iedereen te zorgen dat rechters zoals QS voor een VN tribunaal komen om hun daden te verantwoorden. Zij krijgen dan ten minstens een eerlijk proces – iets dat 565.000 kinderen nooit hebben gekregen in Nederland.
Triest, heel erg triest dat de SP zo ingeluisd is. Triest voor 565.000 kinderen, triest voor 2.000.000 ouders, grootouders en familieleden.
Reactie door Press Office, Fathers 4 Justice - woensdag 30 mei 2007
Reactie door Marijke — woensdag 30 mei 2007 @ 17.44
Reactie op deze reacties van Anja Meulenbelt:
10. En daar hebben we de vader-lobby. Nu heeft aanstaand Eerste Kamer-lid Quik het gedaan. Als ik het goed begrijp is het verschrikkelijke vergrijp dat ze gepleegd heeft dat ze als kinderrechter vond dat in geval van onderlinge strijd een kind moet worden toegewezen aan de ouder die het leeuwendeel van de dagelijkse verzorging op zich heeft genomen. Dat vinden wel meer mensen op het moeilijke terrein van toewijzing van kinderen en het lijkt mij heel redelijk, en niet in strijd met de SP opvatting dat we streven naar gelijkwaardig ouderschap. Die moet dan namelijk ook gelijkwaardig zijn voorafgaand aan de echtscheiding. Daar kun je veel aan doen, ook aan de vaders die het zelf af laten weten, maar daar hoor ik jullie nooit over.
Wat zo jammer is, is dat jullie van de vaderlobby jezelf zo overschreeuwen dat je het doel dat je zou willen bereiken, dat vaders minder worden uitgeschakeld na de echtscheiding, nou juist niet bereikt. Althans, niet bij mij. Niet op deze manier, met zoveel agressie, is het eerste wat ik denk. Daar hadden we het al eerder over, en ik hoef niet alles te herhalen wat er toen is gezegd. Zie hier.
Verder is het onderwerp niet wat de vaderlobby denkt over mevrouw Quik, ik ga er dus van uit dat jullie hiermee ruimschoots de ruimte hebben gekregen om te zeggen wat jullie zeggen willen, en we ons nu weer houden aan waar dit topic over ging.
Reactie door Anja — woensdag 30 mei 2007 @ 18.55
-------------------------------------------------------------------------------------
Anja Meulenbelt :: Weblog
Weblog Anja Meulenbelt >> Deja vu (4) >> Geplaatst onder: Algemeen, Emancipatie om 7.43 uur >>maandag 30 april 2007
Scheiding is slecht voor kinderen
Kinderen groeien het beste op in een harmonieus gezin, en scheiding is slecht voor ze. Dat haalt je de koekoek. Uiteraard zijn kinderen het beste af in een omgeving waar hun verzorgende ouders samen een goede relatie hebben en ook nog met hun kind. Zo loopt het alleen niet altijd in het leven. En dan is echtscheiding, en eventueel opnieuw beginnen met een andere partner een optie, waarvan we blij mogen zijn dat die inmiddels bestaat. In mijn tijd was het nog een heidens karwei om bij een gewelddadige echtgenoot weg te komen, want ‘eenzijdig’ scheiden zat er nog niet in. Het is ook niet voor niets dat er een golf echtscheidingen kwam nadat de bijstand werd ingevoerd. Meestal aangevraagd door vrouwen. Die haalden op dat moment de schade in. Dit kom je in dat simpele verhaal - echtscheiding is slecht voor kinderen - niet tegen. Hoe goed het voor diezelfde kinderen van gescheiden ouders zou zijn geweest als diezelfde ouders bij elkaar waren gebleven.
Een stukje autobiografie. Mijn ouders, beide afkomstig uit zogenaamde ‘gebroken’ gezinnen, bleven ondanks een ongelukkig huwelijk bij elkaar ‘tot de kinderen de deur uit waren’. Dat was ik dan ook per kerende post, op mijn zestiende zwanger, onder andere omdat ik geen weerstand had tegen de eerste de beste man die langs kwam en aardig tegen me was. Want dat zat er thuis niet zo erg in. Ik beklaag me daar niet over. Mijn ouders deden oprecht wat ze dachten dat het beste was voor hun kinderen. Maar achteraf had ik het ze graag gegund dat ze wat eerder een kans hadden genomen op een betere relatie. Ik had het mijzelf ook gegund, in plaats van twee somberende ouders. Van mijn vader heb ik nog meegemaakt dat hij echt geluk heeft gevonden in een nieuw huwelijk, mijn moeder heeft dat niet voor elkaar gekregen. Te laat.
Kortom: toen de eerste onderzoeken kwamen dat echtscheidingen slecht zijn voor kinderen, het was geloof ik van professor Dronkers, had ik zo mijn scepsis. Want wat is het exact wat slecht is voor kinderen, de meestal lange periode van conflicten die vooraf is gegaan aan een scheiding of de scheiding zelf? In een discussie met de professor zei ik dat ook: de enige zuivere vergelijking die je kunt maken is je afvragen of diezelfde kinderen beter af waren geweest als diezelfde ouders bij elkaar waren gebleven. Want dat ouders die het niet met elkaar kunnen vinden, al of niet gescheiden, minder leuk zijn voor kinderen dan ouders die het wel goed met elkaar kunnen vinden lijkt mij nogal een open deur. En op grond van die open deur kun je niet concluderen dat ouders vanwege hun kinderen dan maar niet moeten gaan scheiden. Gebeten reageerde de professor dat je dat nu eenmaal niet kunt onderzoeken.
Exact, zei ik.
Ik krijg jaren later bevestiging voor die gedachte. Opnieuw is onderzocht, door Ed Spruyt voor de Raad voor de Kinderbescherming, en bevestigd, dat kinderen van gescheiden ouders gemiddeld meer problemen kunnen krijgen. Meer angsten, depressies en agressief gedrag. Ook blijkt dat ouders tegenwoordig meer ruzieen tijdens en na de scheiding. Dat heeft er mee te maken dat er meer dan vroeger van ouders wordt verwacht dat ze samen voor de kinderen blijven zorgen. In sommige gevallen worden de conflicten van voor de scheiding er na dus voortgezet. En daar hebben kinderen veel last van.
Ouders zijn tegenwoordig wettelijk verplicht om afspraken te maken over de zorg. Sindsdien houden iets meer gescheiden ouders alletwee contact met de kinderen. Voor de nieuwe wet had een op de vier kinderen na scheiding geen kontakt meer met de uitwonende ouder, meestal de vader, nu is dat een op de vijf. Is dat een verbetering? Dat blijkt dus de vraag te zijn. Kinderen zijn goed af met twee ouders die ook na scheiding in harmonie de zorg delen. Kinderen zijn niet goed af met ouders die ruzie blijven maken na de scheiding. Het is dus de vraag waarmee een kind beter af is: met een ouder die rust heeft, of met twee die blijven bekvechten.
12 Reacties >>
Reactie 1:
1. “In sommige gevallen worden de conflicten van voor de scheiding er na dus voortgezet. En daar hebben kinderen veel last van.”
Erger: na de scheiding worden de kinderen zo verschrikkelijk vaak ingezet als middel om de partner dwars te zitten. Denk aan omgangsrecht. Kinderen daarvoor misbruiken moest wettelijk verboden worden.
Ik had een vriendin die na haar scheiding waar ik bij was post van de vader voor de kinderen, bijvoorbeeld een verjaardagskaart, voor de ogen van de kinderen verscheurde en zei: “Die man kennen we niet.”
Dat maakte op mij zo’n diepe indruk, ik vond dat zo monsterlijk, dat ik me heilig voornam als ik ooit zou scheiden, mijn partner als vader van de kinderen heel te houden en hen geen deel te maken van een eventueel conflict.
Een goede les. Want het kwam later inderdaad tot een scheiding toen mijn man een andere mevrouw leuker vond dan zijn eigen en niet kon kiezen.
Ik betreur dat nog steeds, die scheiding. Maar ben er trots op dat ik toen echt in de praktijk heb gebracht wat het slechte voorbeeld van mijn vriendin me had geleerd. Ik heb mijn conflict met mijn man nooit doorvertaald naar zijn relatie met zijn kinderen. Heb hem als vader heel gelaten en de kinderen erbuiten gelaten. En dus behielden de kinderen tot op de dag van vandaag hun eigen relatie met hun vader plus (belangrijk) de zekerheid dat ze in liefde zijn verwekt.
Het grote voordeel daarvan is, dat je de verantwoordelijkheid voor de manier waarop de vader zijn vaderschap invult na de scheiding helemaal bij hemzelf kunt leggen. Als de kinderen wel eens bij mij kwamen klagen dat papa zo weinig tijd voor ze had, riep ik altijd monter: “Verkeerde loket!”
Ik heb later nog heel vaak gedacht, dat het eigenlijk zo in een huwelijk ook zou moeten zijn. Dat elk zijn eigen verantwoordelijkheid neemt voor de kinderen en dat je niet voor elkaar moet gaan lopen uitmaken hoe je invulling moet geven aan je ouderschap. Maar ja, tussen droom en daad (enzovoorts).
Reactie door clara legêne — maandag 30 april 2007 @ 13.07
Reactie 2:
2. Leuk die onderzoeken op basis van statistiek, met uitkomsten en conclusies die je ook zelf kunt bedenken. En waarom kun je ze zelf bedenken? Omdat je de fenomenen bij jezelf herkent (of de fenomenen waarneemt en op zoek gaat naar soortgelijke bij jezelf). Statistiek is in het individueel menselijke geval niet van toepassing, daar zijn die individueel menselijke gevallen veel te complex voor, net zo als de omstandigheden waarin ze plaats vinden. Ik zou mijn eigen biografische ervaringen erbij kunnen leggen: geboren uit een buitenechtelijke relatie, uit ouders die individueel beschadigd zijn door algemene omstandigheden als de Eerste en de Tweede Wereldoorlog, homo en gehuwd geweest met een vrouw met een waarschijnlijk moeilijke persoonlijkheid en een zoon die zijn moeder niet meer wil zien en met genoegen bij mij woont, ondanks dat hij zich uiteen moet zetten met mijn beschadigde persoonlijkheid. Wellicht zijn het egoïstische motieven dat ik mij als vader niet volledig heb teruggetrokken na de scheiding, het voelde als een verantwoordelijkheid die ik, hoe gebrekkig wellicht, wilde nemen. De kinderpsychiater heeft ook nog gezegd dat de steeds weer terugkerende omschakeling van afwisselend bij mij en bij hun moeder wonen voor mijn kinderen niet goed was. Ik denk dat mijn zoon, ondanks het zeurende conflict tussen z’n ouders, blij is dat ik me als vader niet heb teruggetrokken.
Groet,
Reactie door Bert Erends — maandag 30 april 2007 @ 14.00
Reactie 3:
3. Anja, ik moet er ook niet aan denken dat mijn ouders bij elkaar waren gebleven om wille van mij. Dit zeg ik ondanks dat mijn vader mij heeft gebruikt als middel om mijn moeder te ‘pesten’. Ik ben er na al die jaren nog steeds van overtuigt dat de houding die mijn vader had na de scheiding mij minder schade heeft berokkend dan wanneer mijn ouders bij elkaar waren gebleven. Het blijft lastig, allebei de kanten zijn voor kinderen niet erg prettig. Maar ja, denk ik dan, niet ieder huwelijk (of anders samenzijn) is fantastisch, dat weet je, gelukkig, niet vantevoren. En wat er niet is, dat is er niet en dan ben ik van mening, ook als er kinderen zijn, scheiden. Des te sneller de rust weer terug kan keren. Ook voor de kinderen.
Reactie door Attie — dinsdag 1 mei 2007 @ 9.27
Reactie 4:
4. ‘Hun vader heel laten’, dan vindt ik een mooi! Zo deed mijn moeder dat ook, terwijl hij niks van haar heel liet. Maar gelukkig waren wij een stuk ouder en konden heel goed zelf zien wie ‘heel’ was en niet. Het blijft een pijnlijk proces, hoe jet het ook went of keert.
Reactie door Amal Benslah — dinsdag 1 mei 2007 @ 11.16
Reactie 5:
5. “Sinds 1998 geldt als uitgangspunt dat ouders na hun scheiding gezamenlijk het gezag hebben over hun kinderen.” (Nu.nl 25 april 2007 naar aanleiding van onderzoek ‘Scheidingskinderen’ van Ed Spruijt)
In juni 2005 werd mijn kind geboren. Op dat moment hadden mijn (buitenlandse) man en ik een relatie van vijf jaar, waarvan drie jaar getrouwd en wonend in Nederland. Het duurde bijna een jaar voordat ik zwanger was, maar toen ik het eenmaal was, bleek de trotse aanstaande vader ineens een stuk minder blij met de situatie. Eigenlijk was hij bijzonder weinig geïnteresseerd in de voorbereidingen en ongeveer halverwege de zwangerschap werd hij steeds prikkelbaarder en bij tijd en wijle agressief en intimiderend. Toen ik rond de acht maanden zwanger was greep hij me tijdens een discussie over een project waaraan we samen werkten bij de keel, schudde me fors door elkaar en schreeuwde dat hij me ging vermoorden. Ik raakte erg overstuur, maar zijn gedrag was zo buitenproportioneel en hij leek er zelf zo beduusd onder, dat ik verder geen maatregelen heb genomen. Vlak daarna bleek ik een vaginale infectie te hebben, waardoor ik moest worden getest op geslachtziektes. Ik voelde me vernederd om daar hoogzwanger getest te moeten worden, maar vooral doordat mijn man geen antwoord wilde geven of hij met iemand – en dan zonder condoom – had gevreeën..Ik was sowieso overstuur omdat dit binnen een korte tijd de tweede keer was dat hij ons kind in gevaar had weten te brengen.
De bevalling was zwaar en monde uit in een noodkeizersnede waarbij zowel de baby als ik korte tijd een levensgevaar verkeerden. Gedurende de aanloop tot de geboorte was er in het ziekenhuis een bed voor mijn man geregeld, maar hij wilde eigenlijk niet blijven. Hij stond veel buiten te sms-en tijdens de weeen, tot grote verbazing van alle betrokkenen.
De afspraak was dat hij na de bevalling zo veel mogelijk de zorg op zich zou nemen zodat ik wat bij kon komen. Hij ging een week op sollicitatie in Brussel, was hele middagen afwezig en was met moeite te bewegen om met zijn drieën iets te ondernemen. Als hij thuis was,was te spanning om te snijden. Al snel nam de fysieke en geestelijke intimidatie weer toe, met als dieptepunt het dreigen om te slaan terwijl ik met een paar weken oude baby in mijn armen zat.
Toen de baby drie weken oud was, kondigde hij aan dat hij zou vertrekken, want hij had “meer persoonlijke ruimte nodig”. Drie dagen voordat de baby drie maanden was is hij vertrokken, ons achterlatend, terwijl ik door bekkenklachten nauwelijks kon lopen of tillen. Sinds die tijd heeft hij af en toe het kind gezien, in eerste instantie bij mij thuis, maar omdat die situatie zo beladen was, ik me bedreigd voelde en uit opmerkingen van hem opmaakte dat er ontvoeringsgevaar zou kunnen bestaan, is er een voorlopige regeling gekomen waarbij hij bij derden het kindje kon bezoeken. Hij heeft dit geprobeerd aan te vechten, maar de rechter heeft tot twee keer toe tot voorlopige voortzetting van die regeling besloten. De voorlaatste keer heeft dit erin geresulteerd dat hij vrijwillig het kindje acht maanden niet bezocht heeft. Hij heeft zonder resultaat ook geprobeerd om via de rechter de alimentatie voor het kind niet te hoeven betalen. Een van de voornaamste redenen waarom hij hoogstwaarschijnlijk – mede gezien de timing waarin hij het een en ander onderneemt – is omdat hij als buitenlander met voorlopige verblijfsvergunning, zonder vast werk, de omgang met dit kindje moet kunnen aantonen om zijn recht om in Nederland te blijven niet te verliezen. Met andere woorden: hij eist steeds omgang, maar komt vervolgens niet of nauwelijks opdagen.
Inmiddels zijn we bijna twee jaar en vier rechtszaken verder sinds de geboorte van mijn kind en we zijn nog steeds niet gescheiden en er is nog steeds geen definitieve omgangsregeling. Ik heb verschillende keren geprobeerd om mijn werk weer op te pakken, maar stort of fysiek en/of geestelijk steeds weer in. Door het gebrek aan rust na de bevalling, heb ik nog steeds last van een instabiel bekken en lage rugpijn. Door het gebeurde en de dreiging die nog steeds uitgaat van mijn man, heb ik last van spanningshoofdpijn, gebrek aan concentratie etc.: verschijnselen die worden geschaard onder de noemer chronische stress syndroom. Ik ben een hoogopgeleide vrouw die graag weer aan het werk zou willen, dat is ook altijd de bedoeling geweest, maar het lukt me onder deze omstandigheden niet. Ik heb in het begin heel hard gevochten om mijn weerstand tegen de omgang van mijn man met mijn kind te overwinnen, omdat het in het belang van het kind zou zijn. Ik begin echter steeds meer te twijfelen hieraan en denk dat uiteindelijk hier alleen de belangen van iemand gediend zijn, die zijn eigenbelang voorop heeft staan. Volgens mijn advocaat heeft het aanvechten van het omgangsrecht weinig zin, vanwege het bovengenoemde uitgangspunt uit 1998.
Waarom deze gedetailleerde klaagzang vraagt u zich af? Ik heb een aantal vragen naar aanleiding van het voorgaande. In aansluiting op Anja Meulenbelts opmerking: “Het is dus de vraag waarmee een kind beter af is: met een ouder die rust heeft, of met twee die blijven bekvechten” zou ik graag een aantal zaken nader onderzocht zien.
1. Het is al langer bekend dat een vrouw met kinderen na de scheiding er financieel behoorlijk op achteruit gaat. Zijn er ook gevolgen bekend van het bovengenoemde uitgangspunt uit 1998 voor de psychische gesteldheid van vrouwen (of algemener: de zorgende ouder) die steeds opnieuw met een ex-man de confrontatie aan moeten gaan? Zo ja, als er gevolgen bekend zijn: indien er sprake is van een toenemende slechte psychische gesteldheid, welke invloed heeft deze op de kinderen, maar ook op de arbeidsparticipatie van deze vrouwen.
2. Wat gebeurt er als de zorgende partij echt volkomen instort? M.a.w. hoe ver gaat dit gedwongen gezamenlijk gezag.
4. Hoe lang of vanaf wanneer mag iemand claimen vader te zijn? Is het wel reëel om iemand automatisch gezamenlijk gezag te geven over een kind dat hij niet of nauwelijks heeft verzorgd en een kind dat hem bovendien helemaal niet kent?
5. Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat in een land waarin zo moeilijk wordt gedaan ten aanzien van buitenlanders die zich hier om wat voor een reden dan ook willen vestigen, iemand, zonder te voldoen aan de wettelijke eisen, over de rug van zijn kind, verblijfsvergunningen kan afdwingen?
Er wordt gezegd dat het bovengenoemde uitgangspunt van 1998 mede is gekomen onder druk van de “superheldvaders” van Fathers4Justice. Leuk dat het belang van de vader hiermee is gediend, maar blijft het belang van het kind als de vader zo’n titel niet verdient? En het belang van degene die uiteindelijk voor het kind moet zorgen? Misschien tijd voor een superwomankostuum? Ik voel me in ieder geval verschrikkelijk machteloos in deze. Zou het niet mogelijk zijn, hopelijk in aanloop voor een daadwerkelijk onderzoek, om via de SP website eens te polsen, hoe het moeders (of zorgende vaders) vergaat met het verplichte gezamenlijk gezag?
Reactie door N — woensdag 2 mei 2007 @ 15.51
Reactie 6:
6. Dit zeg ik niet vaak, maar ik ben het nu toch wel met je eens. Zeker omdat wanneer de ouders bij elkaar blijven puur en alleen voor het kind, en dat later ook eerlijk vertellen, dan zadel je het kind op met allerlei zelfverwijten. Het kind voelt zich dan als het ware de bottleneck tussen de ouders en geeft zichzelf de schuld voor het ongeluk dat hij/zij zijn of haar ouders aandoet. Maar daarnaast heeft deze het gevoel dat zijn of haar jeugd een pure façade was. Dat echtscheidingen niet goed zijn voor de geestelijke gezondheid van het kind lijkt me nogal evident, maar de impliciete ‘aanwijzing’ die daaruit voortkomt is dat het beter zou zijn dat ouders bij elkaar zouden blijven. Een kind voelt als geen ander aan of zijn of haar ouders gelukkig zijn, ongeacht of ze nu een toneelspel spelen of dat ze elkaar de haren uit het hoofd rukken.
Reactie door Niels — woensdag 2 mei 2007 @ 19.07
Reactie 7:
7. fijn voor jullie hee, echter, scheiden IS kindmishandeling, kinderen willen noet scheiden en anders zijn ze gehersenspoeld, kinderen worden in 90% gescheiden door hun moeder, ook verder doorslaande ontvadering is een ongeschreven halsmisdaad, stop alle (vrouwen)voorzieningen over andermans levens (scheiden-abortus-IVF-adoptie), de wonden blijven levenslang de hechtingen zijn vals, Anja Meul;enbelt en de hele destructieve ontaarde sekte dienen gestopt te worden met hun pseudologische riedels, hun ‘deskundige’ neo-liberale feitelijk antisociale valse collectieve conditioneringen enkel uit hebzucht en zelfzucht (vaak uit haat en jaloezie, en, hormonaal - verontmenselijkt de pil?), over de ruggen van kinderen meestal hun vader en zijn familie. Kinderen hebben recht op de familielevens en zorg&opvoeding van beide biologische ouders (hetero’s!). Deporteer liever alle ontaarde vervreemdende en ontvreemdende onmensen naar venus en mars waar ze hun bot kunnen vieren op elkaar !!!
Reactie door AdVader — dinsdag 8 mei 2007 @ 20.13
Reactie 8:
8. Weer geen vakantie samen,nog geen dag? Nog geen uur? Ontzegging omgangsrecht is kindermishandeling - Weer geen vakantie samen!
Ontzegging omgangsrecht is kindermishandeling
door Jos Aalders
In Nederland scheiden elk jaar ongeveer 38.000 gehuwde echtparen. Bij 33.000 van deze scheidingen worden omgangsregelingen vastgelegd, waarin bepaald wordt wie de kinderen wanneer en hoelang mag zien. In 40% van de gevallen gaat het mis met deze omgangsregelingen: in de praktijk ontstaan er problemen. Eigenlijk gaat het nóg vaker fout: waarschijnlijk is het aantal te vermenigvuldigen met drie, als we de gevallen meetellen waarin er narigheid ontstaat na het uit elkaar gaan van alle niet-getrouwde ouders.
Wat betekent dat voor de kinderen die hierbij betrokken zijn?
Gespannen situatie
Een kind tussen scheidende en gescheiden ouders maakt soms jarenlang mee dat ouders elkaar verwijten maken. Soms zitten kinderen langere tijd in een gespannen situatie. Elk kind wil dat zijn ouders van elkaar houden. Het voelt zich machteloos wanneer ouders besluiten uit elkaar te gaan. Hoe mondig ze soms ook zijn, het blijven kinderen: ze kunnen niet op een volwassen manier zichzelf boven de problemen van hun ouders uittillen. Vaak vragen ze zich zelfs af of het soms hun eigen schuld is: “Ligt de scheiding aan mij?” of “Kan ik nog iets doen om mijn ouders bij elkaar te houden?” Als er dan ook nog ruzie ontstaat of andere sores rond de omgangsregeling, dan raakt het kind verstrikt in de onenigheid tussen de ouders.
Meningsverschillen zijn altijd merkbaar
Meningsverschillen tussen de ouders zijn bijna altijd merkbaar voor het kind: zichtbaar, hoorbaar en voelbaar. Het is maar weinig ouders gegeven om zoveel rekening te kunnen houden met het kind, dat ruzies geruisloos uitgevochten worden. Schreeuwende ouders bij de voordeur, vaders en moeders die de kinderen uithoren over wat ze in het weekend gedaan hebben, wat ze gegeten hebben, wie er op bezoek geweest is. Onbegrip of afwijzing over mee naar huis gebrachte kadootjes, jaloezie op de nieuwe partner van de andere ouder… niets blijft de kinderen bespaard.
Seksueel misbruik, mishandeling, verwaarlozing
Soms beschuldigen ouders hun ex-partner van seksueel misbruik of andere soorten mishandeling of verwaarlozing. Of het allemaal terecht is of niet: de kinderen die ertussen zitten, ontgaat niets. Geen kind wil liegen. Noch tegen zijn moeder, noch tegen zijn vader. Maar soms liegt een kind om een van zijn ouders te sparen. Alsof zij de zorg van hun kinderen nodig hebben.
Rechten
Een kind heeft recht op beide ouders. Ook als ze uit elkaar willen gaan of zijn gegaan.
Geen enkele ouder heeft het recht om zijn kind bij de andere ouder vandaan te houden. Een scheiding betekent voor de kinderen veel te vaak het verlies van een van de ouders, maar ook het verlies van de helft van zijn grootouders.
Nooit
Ik zou alle ouders die nu nog gezamenlijk hun kinderen opvoeden, willen oproepen om nooit, maar dan ook nooit kwaad te spreken over elkaar waar de kinderen bij zijn. Wat er ook gebeurt tussen u als partners, geef het kind de kans om ook met de andere ouder een relatie op te bouwen. Laat het kind met een goed gevoel naar de bezoekjes aan vader of moeder uitkijken. En zorg ervoor dat het kind niet met een knoop in zijn maag weer terugkomt, in afwachting van een derdegraads kruisverhoor. Probeer het kind niet om te praten, of om te kopen met presentjes en zo. Vertel ze altijd de waarheid (op kindermaat) en draai er niet omheen. Kinderen gedijen niet op leugens. Heb en houd respect voor elkaar, in het belang van het kind; voor het welzijn en de toekomst van de kinderen is dit van groot belang.
Voor altijd een verbintenis
Voor beide ouders betekent het hebben van kinderen dat er voor altijd een verbintenis is. Denk eens aan die kinderen: zij zullen in hun leven nog zóveel belangrijke momenten meemaken die ze graag met beide ouders willen delen. Hoe gaat u tegenover elkaar staan als de oudste eindexamen doet, afstudeert, of trouwt? Gaat u als weermannetje en weervrouwtje elkaar aflossen bij het wiegje van jullie eerste kleinkind? Of staat u samen naast uw kind, zonder wrok of haat?
Recht op liefde
Het mishandelde kind staat deze maand even extra in de aandacht. Elke week gaat er een kind dood aan nalatigheid van zijn ouders. Er is aandacht voor de rechten van het kind. Een kind heeft recht op ouders die hun kinderen niet mishandelen of verwaarlozen.
Een kind heeft recht op de liefde, de zorg en de aandacht van allebei zijn ouders!
Ook heeft een kind recht op ouders die een echtscheiding op een volwassen manier regelen, zonder dat zij hun kinderen als machtsmiddel gebruiken of als ruilmiddel in de onderhandelingen.
Recht op verantwoordelijke ouders
Tenslotte heeft een kind recht op verantwoordelijke ouders. Komt u er samen niet uit? Zoek dan een mediator, oftewel: een bemiddelaar bij echtscheiding. Uit onderzoek blijkt dat dat echt werkt. Het kost misschien wat meer, maar zo investeert u wel in een gezonde toekomst van uw kinderen. Kortom: de rechten van het kind vertalen zich in plichten van de ouders. Maar tijdens en na echtscheidingen komt daar vaak bar weinig van terecht. Kan dat ook anders?
Num 21 - Reces 2005
Weer met reces - Nee niet krijg de pest - Maar van 1 juli tot 29 augustus - Daarna komt weer de rest - Nog wel even het een en ander er doordouwen - Want in de reces gaan zij pas echt - Acht weken werken en sjouwen - Met hun koffers en kinderen - Nee het lijkt ze niet te hinderen - Dat ook dit jaar weer - Heel veel ouders en kinderen - Elkaar niet zien - Zich lopen te ergeren - Deze ouders en kinderen - Worden ook dit jaar weer gehinderd - Door fouten in de wet - Waar niet willende ouders - Gretig gebruik van maken - Ja het is zwaar pet - Weer geen vakantie weer geen pret - Nog geen weekend - Nog geen dag - Nog geen uurtje - Nog geen minuut - Want de politiek was ook dit jaar weer te druk - Met elkaar de loef afsteken - Ook de euro en het referendum - Raakten zij in bekneld - Maar ook met zaken over geld - Is dat alles wat voor hun telt - Waarom moet dit kinder&ouderleed - Al decennia duren - Wat weten zij eigenlijk over deze ouders en kinderen - Wat weten zij over familieleven - Zelf zijn zij weinig thuis - Bij hun kinderen bij kun thuis - Zou dat het misschien zijn - Dat zij zich dit niet in kunnen leven - Al decennia zitten ouders en kinderen te beven - Maar ook grootouders mogen het niet beleven - Om hun kleinkinderen te kunnen zien - En wat doet de regering de Nederlandse Staat - Na het reces,volgend jaar misschien - Wij zullen het helaas ook dit seizoen - Weer zonder elkander moeten doen - Een fijne vakantie wens ik toch een ieder toe - Wij worden oud,maar zijn nog lang niet moe - Wij blijven strijden, voor onze kinderen - Voor u ,voor justice - Gelijke rechten ,gelijke plichten - Moet er komen
1-Wij eisen gelijk gezag bij geboorte
2- Fifty fifty = Co-ouderschap zoals het zou moeten horen
3- Raad kinderbescherming heeft bij (echt)scheiding niets verloren
4- Een parlementaire enquete dat moet er komen - Dan komt er eens duidelijk waarom het allemaal zover heeft kunnen komen!
Geschreven door Jos aalders (zorro)
Mvgr J.Aalders; Rietgansplein 23 6883-DT Velp-gld Nederland; Tel 0268440431 Mob 0610722063; www.kinderombudsman.nl; www.familie4justice.nl
Reactie door Jos aalders — dinsdag 8 mei 2007 @ 21.38
Reactie 9:
9. Familie4justice vraagt te stoppen met het ontvoeren,en ontouderen van kinderen!
Ontvoeren is geen oplossing,maar ontouderen ook niet ! Sta eens stil bij wat kinderen willen, en dat is geen geruzie geen gezeur,maar verzorging liefde en aandacht van beide ouders,en het kan ook na een (echt)scheiding! Het kan gewoon als u niet enkel aan uzelf denkt maar aan uw kind! Daarom voor alle betreffende ouders deze brief :
Lieve Mama en Papa !
Vergeet nooit : dat Ik een kind van jullie beide ben . Ik heb nu helaas een verzorgende ouder waar ik hoofdzakelijk woon . Maar ik heb de niet verzorgende ouder ook lief en nodig. Vraag me niet wie van jullie ik liever mag. Ik hou evenveel van jullie beide. Maak de ander niet slecht tegenover mij. Want dat doet pijnhel veel pijn. Help mij om contact te houden bij de ouder waar ik niet verblijf. Draai voor mij het telefoonnummer of schrijf me het adres op een papiertje. Help mij om met Kerst Verjaardag of op andere Feestdagen een mooi geschenk te maken of te kopen. Maak van mijn foto,s altijd een afdruk voor de ander.
Blijf met elkaar praten als volwassen verstandige mensen. Maar praat en gebruik mij niet als boodschapper tussen jullie beide in het bijzonder niet voor boodschappen waar ik of jullie treurig van worden. Wees doe niet treurig als ik naar de ander ga. Maar ook als ik bij de ander weer ga ,denk dan niet dat ik het de volgende dagen weer slecht zou hebben. Het liefste zou ik voor altijd bij jullie beide zijn. Maar ook ik kan mij niet in twee delen omdat onze familie uit elkaar is gegaan. Maak nooit geen plannen voor de tijd die ik bij de ander doorbreng. Een deel van mijn tijd is voor mijn moeder en mij,een deel van mijn tijd is voor mijn vader en mij. Houd je daar ook consequent aan. Wees nooit boos of teleurgesteld als ik bij de ander ben en mij niet bij je meld. Ik heb nu toch twee verblijfplaatsen. Die moet ik goed uit elkaar houden anders weet ik het straks helemaal niet meer. Zet mij niet als een pakketje bij de ander voor de deur. Roep de ander even binnen en praat over de afspraken hoe jullie mijn moeilijke leven makkelijker kunnen maken. Als ik opgehaald of gebracht word,geeft het korte momenten dat ik jullie beide haat. Maak het niet stuk door daar ruzie over te gaan maken. Laat mij van school of bij kennissen afhalen als jullie elkaar,s blik eens niet kunnen verdragen. Maak geen ruzie waar ik bij ben,wees alsjeblief zo vriendelijk zoals jullie dat bij anderen zijn en van mij verlangen. Vertel mij niets van zaken die ik toch niet begrijp. Praat daarover met andere volwassenen maar niet met mij. Laat mij mijn vrienden bij jullie beide meebrengen. Ik wens dat mijn vrienden mijn vader en moeder leren kennen en ze lief vinden.
Wees eerlijk tegen elkaar over het geld. Ik wil niet dat de een veel heeft en de ander te weinig. Het moet jullie beide zo goed gaan dat ik het bij jullie beide even goed heb en mij op mijn gemak voel. Probeer mij niet te verwennen om de ander jaloers te maken,zoveel snoep kan ik namelijk niet eten als dat ik jullie lief heb. Vertel mij eerlijk als er eens geen geld is. Voor mij is tijd belangrijker als geld. Aan een leuk gemeenzaam spel heb ik meer als aan een stuk nieuw speelgoed. Maak geen extra toestanden om mij . Het moet niet altijd wat nieuws of duur zijn als jullie wat met mij ondernemen. Het mooiste is voor mij als wij samen vrolijk kunnen zijn,en kunnen spelen in alle rust. Laat zoveel mogelijk mijn leven zoals het voor de (echt)-scheiding was. Dat begint bij mijn slaapkamer en stopt met de kleine dingen die ik helemaal alleen voor vader of moeder gemaakt had. Wees ook lief tegen de andere grootouders ook al gingen ze bij de (echt)-scheiding niet achter jou staan. Jullie zouden toch ook achter mij staan als het slecht met mij ging. Ik wil namelijk niet ook nog mijn grootouders moeten verliezen. Wees eerlijk tegen de nieuwe partner die een van jullie heeft ,gaat vinden/krijgen. Want met deze partners moet ik mij ook terecht kunnen vinden. Dat kan ik beter als jullie elkaar niet jaloers gaan begluren. Het zou voor mij ook beter zijn als jullie beide iemand vonden om ook weer lief te hebben. Dan zijn jullie tenminste niet meer boos op elkaar. Blijf optimistisch, Jullie huwelijk hebben jullie niet kunnen redden,maar laat ons tenminste de tijd hierna goed door komen. Laat al mijn vragen wensen eens aan jullie voorbij gaan. Misschien praten jullie er met elkaar over. Maak dan geen ruzie. Gebruik mijn vragen wensen niet daarvoor, om de andere de schuld te geven hoe slecht hij was. Als jullie dat wel doen hebben jullie niet begrepen hoe het met mij gaat,en wat ik nodig heb om mij lekker te voelen !
Op mijn geboorte kaartje stond deze tekst : Twee handjes tasten in de wereld - Al is die wereld nog zo klein - Dat wat die handjes zullen pakken - Steeds het goede moge zijn . - Groeten jullie beider Kind dat met liefde op deze wereld was gezet !
Door Jos Aalders
Mvgr Jos aalders (alias Zorro)
Reactie door Jos aalders — dinsdag 8 mei 2007 @ 21.40
Reactie 10: Reactie van Anja Meulenbelt op reacties
10. Het was even wachten op de onvermijdelijke reacties van de vader-lobby. Daar zijn ze. Wat ik daar zo sneu aan vind is dat ze precies illustreren waarom het niet altijd goed is getrouwd te blijven en het niet altijd goed is als beide ouders blijven touwtrekken om de kinderen na de scheiding. De oorlogstaal van ‘AdVader’ is geen aanbeveling voor gedeeld ouderschap, en Jos Aalders alias Zorro negeert liever eenvoudig wat we uit onderzoek al weten: de versterkte positie van vaders in de wetgeving heeft niet geleid tot meer geluk voor de kinderen, omdat gewongen omgangsregelingen ook meer ruzie opleveren.
Sowieso gaat er iets erg mis wanneer er gepraat wordt over ‘recht op de kinderen’ of over ‘gelijke rechten’ zonder daarbij te betrekken hoe de verhoudingen waren voor de scheiding, wie deed de dagelijkse zorg voor het kind, en zonder er bij te betrekken wat de belangen van het kind zelf zijn. En soms is een rustige ouder beter dan twee ruziemakende en touwtrekkende ouders.
Wat ik zo jammer vind aan de vader-lobby, en waarom ze mijn steun niet krijgen, is dat er geen oog lijkt te zijn voor vaders die er echt een potje van hebben gemaakt, er zijn ook gewelddadige en chanterende vaders. Ik ben absoluut geen voorstander van de gedachte dat moeders per definitie de beste ouders zouden zijn met de meeste ‘rechten’. In sommige gevallen zou het heel goed de vader kunnen zijn waar het kind de meeste zorg en geborgenheid bij zou kunnen vinden. Ik zou dus graag af willen van moeders versus vaders, en vooral kijken naar hoe de verhoudingen liggen en wie de beste zorg kan leveren. In veel gevallen is dat inderdaad de moeder, eenvoudigweg omdat de rolverdeling nog zo ligt dat zij al voor de scheiding het leeuwendeel van de zorg op zich nam. Ik vind het minstens zo’n grote zorg dat er veel vaders zijn die het na de scheiding geheel af laten weten, ook als de moeders en de kinderen hem graag betrokken zouden houden. En ik ken ook gevallen waarin de vader zeer ten onrechte zijn kinderen niet meer ziet, en waarin ik graag voor hem op zou willen komen. Maar bij de oorlogstaal van de vader-lobby kan ik me absoluut niet aansluiten.
Reactie door Anja — woensdag 9 mei 2007 @ 7.05
Reactie 11:
11. Hallo Anja,
Jij schrijft; “wat we uit onderzoek al weten: de versterkte positie van vaders in de wetgeving heeft niet geleid tot meer geluk voor de kinderen, omdat gewongen omgangsregelingen ook meer ruzie opleveren.” Jouw conclusie dat ‘gedwongen’ omgangsregeling tot meer ruzie leidt, lijkt mij onjuist. Ed Spruijt schrijft al jaren voor justitie en de raad voor de kinderbescherming mooie rapporten waarbij telkens weer blijkt hoe goed de raad is en hoe slecht ouders die het tot een echtscheiding ‘laten komen’. De vraag die bij me opkomt, is deze; Hoe wil jij oplossen dat ouders die de ander een hak willen zetten tot rede worden gebracht?
Je zat te wachten op reactie van de ‘vader lobby’. Je schrijft ook;”Ik zou dus graag af willen van moeders versus vaders, en vooral kijken naar hoe de verhoudingen liggen en wie de beste zorg kan leveren.” Maar dan schrijf je ook direct;”In veel gevallen is dat inderdaad de moeder, eenvoudigweg omdat de rolverdeling nog zo ligt dat zij al voor de scheiding het leeuwendeel van de zorg op zich nam.” Is dat zo? Binnen die rolverdeling, ga je eraan voorbij dat de vaders buitenhuis hun rol vervullen en daarmee ook hun verantwoordelijkheid dragen. Dat dit een antieke rolverdeling is, tsja. Om te bepalen wie de beste zorg kan leveren? Het is geen wedstrijd.
Ik stuurde jou kortgeleden een bericht over het feit dat justitie (de raad) onschuldige ouders onrechtmatig vervolgt(immers zij doen een civielrechtelijk verzoek) en op zeer bedenkelijke wijzen onderzoek doen. Als je het onderzoek wilt noemen. Justitie, de raad, raadsonderzoekers die alle ethische, deskundig- en zorgvuldigheids-verworvenheden naast zich neerleggen. Maar daarop reageer je (liever?) niet. Vind ik jammer en met deze ‘draad’ die hier wordt geweven, lijkt mij jouw interesse alleen maar opportuun.
Overigens; Indien vrouw en man voor de wet gelijk zouden moeten zijn en maatschappelijk gelijkwaardige mensen/burgers; Kan dat als zij niet gelijk(waardig) zijn in familierechtelijk opzicht?
Als laatste schrijf je; “En ik ken ook gevallen waarin de vader zeer ten onrechte zijn kinderen niet meer ziet, en waarin ik graag voor hem op zou willen komen.” Wat weerhoud je?
Vriendelijke groet van Coen
Reactie door Coen Xhofleer — zondag 13 mei 2007 @ 17.06
Reactie 12: Reactie van Anja Meulenbelt op reacties
12. Of het jou onjuist lijkt of niet, dat is het resultaat van het onderzoek, dus vervoeg je daar als je denkt dat het niet klopt, Coen.
Verder denk ik inderdaad dat in het geval van conflicten kinderen het meest gebaat zijn bij degene die de dagelijkse zorg voor haar (of zijn) rekening nam, en dat er ook een ouder is die het salaris voor zijn (of haar) rekening nam is misschien waar, maar een kind heeft toch echt meer behoefte aan een zorgende ouder en pas in tweede instantie aan een salaris.
Verder bedoel ik het punt van de gevallen waarin de vaders hun kinderen niet meer zien als kritiekpunt op de respectievelijke vaderactiegroepen. Als die echt gericht zouden zijn op de belangen van kinderen, en niet alleen op de rechten van vaders, dan zou het een actiepunt zijn om vaders die het af laten weten meer te betrekken. En dat zie ik ze dus niet doen.
Reactie door Anja — zondag 13 mei 2007 @ 18.44
