Senatoren verwerpen wet over gelijkwaardig ouderschap na scheiding
De Eerste Kamer heeft het initiatiefwetsvoorstel over echtscheiding en voortgezet ouderschap van het Tweede-Kamerlid Ruud Luchtenveld (VVD) vorige week verworpen. De senatoren vonden het voorstel juridisch onvoldoende onderbouwd. Maar is dat wel zo? Spelen er geen andere en eigen belangen?
Eigen belang voorop, kinderen het slachtoffer
Het Financieele Dagblad, 5 juli 2006
Kees de Hoog en Wim Orbons
De Eerste Kamer heeft het initiatiefwetsvoorstel over echtscheiding en voortgezet ouderschap van het Tweede-Kamerlid Ruud Luchtenveld (VVD) recent verworpen. De senatoren vonden het voorstel juridisch onvoldoende onderbouwd. Maar is dat wel zo? Spelen er geen andere belangen?
In het voorstel-Luchtenveld staat gelijkwaardig ouderschap na scheiding centraal. Het voorstel werd door een grote meerderheid van de Tweede Kamer gesteund. Merkwaardig is dat de meeste senatoren bij de behandeling nauwelijks inhoudelijke opmerkingen hadden. Het bleef bij de vage kritiek: juridisch onvoldoende. Maar dat is onzin. De senatoren hebben het voorstel-Luchtenveld afgestemd omdat ze principiële bezwaren hadden tegen bijvoorbeeld het ontbreken van verplichte procesvertegenwoordiging en het beknotten van de beroepsmogelijkheden.
Sommige senatoren kwamen zelfs met valse informatie. De VVD-senator stelde dat tijdelijke opschorting van het contact tussen een kind en zijn ouder niet mogelijk is. Dat is onjuist. De CDA-senator suggereerde dat veel problemen na de scheiding komen omdat vaders hun alimentatie niet betalen. Ook dat is onjuist volgens het Landelijk Bureau Inning Onderhoudsbijdragen. Slechts een klein deel betaalt niet. Anderzijds stelde de CDA-senator dat nieuwe wetgeving helemaal niet nodig is omdat er geen problemen zijn. Als dat zijn overtuiging is, miskent hij de feiten: bijna 60.000 scheidingskinderen per jaar, waarvan bijna de helft geen of nauwelijks contact heeft met een van de beide ouders (meestal de vader).
Zijn de senatoren gezwicht voor de lobby van advocaten en zelfs rechters? Verplichte procesvertegenwoordiging zou in sommige gevallen niet meer vereist zijn geweest en bovendien kwamen andere beroepsgroepen in beeld bij echtscheidingsprocedures, zoals de scheidingsbemiddelaar en de notaris. Ingegeven door broodnijd? Nog treuriger is dat de vice-president van het gerechtshof Den Haag de senatoren schreef om tegen het wetsvoorstel te stemmen. (Trias politica alleen als het uitkomt?). Ook deze raadsvrouw gebruikte dezelfde valse informatie als de VVD-senator. Een raadsvrouw van het gerechtshof Amsterdam en de vice-president van de Amsterdamse rechtbank, tevens voorzitster van de Nederlandse Vereniging voor Rechtspraak, vonden het kennelijk nodig vlak voor de behandeling enkele kritische kanttekeningen te plaatsen, die niets met de inhoud te maken hadden, maar louter en alleen met principes. Ook ingegeven door broodnijd?
Het belang van het kind lijkt minder interessant. Dat zien we ook als we de feiten onder de loep nemen van de Raad voor de Kinderbescherming en de Bureaus Jeugdzorg: onder andere de lange wachtlijsten of tientallen kinderen onterecht opsluiten in gevangenissen in afwachting van hulpverlening. Ook de kinderbeschermers waren tegen het voorstel-Luchtenveld. Natuurlijk, voor hen was nauwelijks een rol meer weggelegd in het voorstel.
Uitgerekend de gezinspartijen in de Tweede Kamer (CDA, ChristenUnie en SGP) waren tegen het voorstel-Luchtenveld. Dat is merkwaardig omdat een neveneffect minder scheidingen zou betekenen volgens een grootschalig Amerikaans onderzoek. Als een ouder na scheiding de andere ouder niet kan uitsluiten in het contact met de kinderen, zal het aantal scheidingen verminderen. En dat is toch wat de gezinspartijen (zouden moeten) voorstaan? Zijn de Belgen — en veel andere landen — waar gelijkwaardig ouderschap na scheiding geldt, dan gek?
Luchtenveld wilde een einde maken aan een groot sociaal en maatschappelijk probleem, dat de samenleving ook nog eens handenvol geld kost.
Prof. dr C. de Hoog is hoogleraar gezinssociologie en gezinsbeleid aan Wageningen Universiteit. W.Q.J.M. Orbons is voormalig bestuurder van gezondheidszorgorganisaties en contactpersoon van de expertgroep van het manifest ‘Integriteit van het ouderschap’.
Eigen belang eerst, kinderen het slachtoffer
Nederlands Dagblad; Opinie; door Cees de Hoog en Wim Orbons
Geplaatst op vrijdag 30 juni 2006 10:26 , laatste wijziging vrijdag 30 juni 2006 10:26
door Cees de Hoog en Wim Orbons
De Eerste Kamer heeft het initiatiefwetsvoorstel over echtscheiding en voortgezet ouderschap van het Tweede-Kamerlid Ruud Luchtenveld (VVD) vorige week verworpen. De senatoren vonden het voorstel juridisch onvoldoende onderbouwd. Maar is dat wel zo? Spelen er geen andere en eigen belangen?
In het voorstel-Luchtenveld staat gelijkwaardig ouderschap na scheiding centraal. Het voorstel werd door een grote meerderheid van de Tweede Kamer gesteund. Merkwaardig is dat de meeste senatoren bij de behandeling nauwelijks inhoudelijke opmerkingen hadden. Het bleef bij de vage kritiek: juridisch onvoldoende. Maar dat is onzin. De senatoren hebben het voorstel-Luchtenveld afgestemd omdat ze principiële bezwaren hadden tegen bijvoorbeeld het ontbreken van verplichte procesvertegenwoordiging en het beknotten van de beroepsmogelijkheden.
Sommige senatoren, een uit Luchtenvelds eigen partij en een CDA-senator die directe belangen heeft als advocaat, stelden van meet af aan dat het voorstel niet te repareren was. Waarom niet? Dat gaven ze niet aan. Wel kwamen ze met valse informatie. De VVD-senator stelde dat tijdelijke opschorting van het contact tussen een kind en zijn ouder niet mogelijk is. Dat is onjuist. De CDA-senator suggereerde dat veel problemen na de scheiding komen omdat vaders hun alimentatie niet betalen. Ook dat is onjuist volgens het Landelijk Bureau Inning Onderhoudsbijdragen. Slechts een klein deel betaalt niet.
Anderzijds stelde de CDA-senator dat nieuwe wetgeving helemaal niet nodig is omdat er geen problemen zijn. Als dat zijn overtuiging is, miskent hij de feiten: bijna 60.000 scheidingskinderen per jaar, waarvan bijna de helft geen of nauwelijks contact heeft met een van de beide ouders (meestal de vader).
Lobby
Zijn de senatoren gezwicht voor de lobby van advocaten en zelfs rechters? Verplichte procesvertegenwoordiging zou in sommige gevallen niet meer vereist zijn geweest en bovendien kwamen andere beroepsgroepen in beeld bij echtscheidingsprocedures, zoals de scheidingsbemiddelaar en de notaris. Ingegeven door broodnijd?
Nog treuriger is dat de vice-president van het gerechtshof Den Haag de senatoren schreef om tegen het wetsvoorstel te stemmen. (Trias politica alleen als het uitkomt?). Daar verwezen enkele senatoren dan ook regelmatig naar, ondanks dat ook deze raadsvrouw valse informatie gebruikte: de onmogelijkheid van tijdelijke schorsing van contact tussen kind en een ouder.
Een raadsvrouw van het gerechtshof Amsterdam, tevens lid van de Raad van State, en de vice-president van de Amsterdamse rechtbank, tevens voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Rechtspraak, vonden het kennelijk nodig vlak voor de behandeling van het voorstel-Luchtenveld enkele kritische kanttekeningen te plaatsen, die niets met de inhoud te maken hadden, maar louter en alleen met principes. Ook ingegeven door broodnijd?
De voorzitter van de CDA-fractie noemde het voorstel-Luchtenveld in het blad Intermediair onvoldragen. Zitten daar partijpolitieke belangen achter? Net als de Tweede Kamerfractie van het CDA wil zij dat het wetsvoorstel van de minister wordt aangenomen. Het belang van het kind lijkt minder interessant.
Dat zien we ook als we de feiten onder de loep nemen van de Raad voor de Kinderbescherming en de Bureaus Jeugdzorg, onder andere de lange wachtlijsten of tientallen kinderen onterecht opsluiten in gevangenissen in afwachting van hulpverlening, waarvoor een minister en een staatssecretaris van het CDA verantwoordelijk zijn.
Ook de kinderbeschermers waren tegen het voorstel-Luchtenveld. Natuurlijk, voor hen was nauwelijks een rol meer weggelegd in het voorstel.
Stemmingmakerij
Een opmerking van de minister was ook niet fris: 'mijn voorstel is in het belang van het kind en het voorstel-Luchtenveld is in het belang van ouders'. Dit is stemmingmakerij. Waarom heeft de minister zolang gewacht met zijn wetsvoorstel, ruim twee jaar, wetende dat per etmaal circa 165 kinderen bij een scheiding zijn betrokken? De minister foetert op de zogeheten flitsscheiding die in 2001 is ingevoerd. Waarom is die nog niet afgeschaft? Hoelang gaat het nog duren voordat de minister zijn wetsvoorstel aan de orde stelt? Immers zijn voorstel heeft hij niet ingetrokken, nadat de Tweede Kamer het wetsvoorstel-Luchtenveld had goedgekeurd. Ook de suggestie van de minister tijdens de behandeling van het voorstel-Luchtenveld, dat hij bereid zou zijn zijn wetsvoorstel op enkele punten aan te passen, is vals spel in een poging de senatoren te beïnvloeden in hun stemgedrag.
Uitgerekend de gezinspartijen in de Tweede Kamer (CDA, ChristenUnie en SGP) waren tegen het voorstel-Luchtenveld. Dat is merkwaardig omdat een neveneffect minder scheidingen zou betekenen volgens een grootschalig Amerikaans onderzoek. Als een ouder na scheiding de andere ouder niet kan uitsluiten in het contact met de kinderen, zal het aantal scheidingen verminderen. En dat is toch wat de gezinspartijen en de minister (zouden moeten) voorstaan? Zijn de Belgen - en veel andere landen - waar gelijkwaardig ouderschap na scheiding geldt, dan gek?
Het voorstel van de minister zal nauwelijks verandering in de bestaande rechtspraktijk brengen. Alleen PvdA en D66 hebben in positieve zin verwezen naar gelijkwaardig ouderschap na scheiding. Desondanks is ook de PvdA gezwicht en heeft alleen D66 de rug recht gehouden. Luchtenveld wilde een einde maken aan een groot sociaal en maatschappelijk probleem, dat de samenleving ook nog eens handenvol geld kost.
Prof. dr. C. de Hoog is hoogleraar gezinssociologie en gezinsbeleid aan Wageningen Universiteit. W.Q.J.M. Orbons is voormalig bestuurder van gezondheidszorgorganisaties en contactpersoon van de expertgroep van het manifest 'Integriteit van het ouderschap'.
Senatoren verwerpen wet over gelijkwaardig ouderschap na scheiding
Eigen belang eerst, kinderen de dupe
Friesch Dagblad, Opinie/Achtergrond, 29 juni 2006
Het initiatiefwetsvoorstel over echtscheiding en voortgezet ouderschap van het Tweede-Kamerlid Ruud Luchtenveld (VVD) werd recent verworpen. De senatoren vonden het voorstel juridisch onvoldoende onderbouwd. Maar is dat wel zo, vragen prof. dr. Kees de Hoog en Wim Orbons zich af. Spelen er geen andere en eigen belangen? Is de politiek om met Alexander Pechtold (D66) te spreken 'vies en vunzig' of hebben we te maken met kortzichtige senatoren?
KEES DE HOOG EN WIM ORBONS
In het voorstel-Luchtenveld staat gelijkwaardig ouderschap na scheiding centraal. Het voorstel werd door een grote meerderheid in de Tweede Kamer gesteund. Ook de minister van Justitie (CDA) steunde het voorstel in juridisch-technische zin, wel had hij principiële bezwaren. In feite hebben de senatoren dus, niet alleen Luchtenveld, maar ook de grote meerderheid van de Tweede Kamerleden en de minister een tik op de vingers gegeven. Maar ook het Bureau Wetgeving van het ministerie van Justitie, de Raad van State en tientallen hoogleraren, die desgevraagd aan Luchtenveld advies hebben gegeven. Merkwaardig is dat de meeste senatoren nauwelijks inhoudelijke opmerkingen hadden. Het bleef bij de vage kritiek: juridisch onvoldoende. Maar dat is onzin. De senatoren hebben het voorstel-Luchtenveld afgestemd, omdat ze principiële bezwaren hadden tegen bijvoorbeeld geen verplichte procesvertegenwoordiging en het beknotten van de beroepsmogelijkheden. Sommige senatoren, uit Luchtenveld's eigen partij en de CDA-senator, die directe belangen heeft als advocaat in de dagelijkse praktijk, stelde van meet af aan zelfs dat het voorstel niet te repareren was. Waarom niet? Dat gaven ze niet aan.Wel kwamen deze twee senatoren met valse informatie. De VVD-senator stelde dat tijdelijke opschorting van het contact tussen een kind en zijn ouder niet mogelijk was. Dat is onjuist. De CDA-senator suggereerde dat veel problemen na scheiding komen, omdat vaders hun alimentatie niet betalen. Ook dat is onjuist, volgens het Landelijk Bureau Inning Onderhoudsbijdragen. Slechts een klein deel betaalt niet, bijvoorbeeld door een faillissement of schulden, opgelopen in de kostenverslindende juridische procedures om contact met hun kinderen te krijgen.Anderzijds stelde de CDA-senator dat nieuwe wetgeving helemaal niet nodig is, omdat er geen problemen zijn. Als dat zijn overtuiging is, miskent hij de feiten: bijna 60.000 scheidingskinderen per jaar, waarvan bijna de helft geen of nauwelijks contact heeft met een van de beide ouders (meestal vaders).
Broodnijd
Zijn de senatoren gezwicht voor de lobby van advocaten en zelfs rechters? Natuurlijk zijn advocaten tegen het voorstel-Luchtenveld. Verplichte procesvertegenwoordiging zou in sommige gevallen niet meer vereist zijn geweest en bovendien kwamen andere beroepsgroepen in beeld bij de echtscheidingsprocedures, zoals de scheidingsbemiddelaar en de notaris. Is hier sprake van broodnijd? Nog treuriger is, dat de vice-president van het gerechtshof Den Haag de senatoren schrijft om tegen het wetsvoorstel-Luchtenveld te stemmen (de trias politica, maar alleen als het uitkomt?). Daar verwezen enkele senatoren dan ook regelmatig naar, ondanks het feit dat ook deze raadsvrouw valse informatie gebruikte: de onmogelijkheid van tijdelijke schorsing van contact tussen kind en een ouder. Een raadsvrouw van het gerechtshof Amsterdam, tevens lid van de Raad van State, en de vice-president van de Amsterdamse rechtbank, tevens voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Rechtspraak, vonden het kennelijk nodig vlak voor de behandeling van het voorstel-Luchtenveld, enkele kritische kanttekeningen te plaatsen. Die hadden niets met de inhoud te maken, maar louter en alleen met principes. Ook ingegeven door broodnijd? Onprofessioneel is het optreden van de CDA-senaatsvoorzitter. Reeds voordat de stemming had plaatsgevonden, noemde zij het voorstel-Luchtenveld een onvoldragen voorstel in Intermediair. Zitten daar partijpolitieke belangen achter? Net als de Tweede Kamerfractie van het CDA wil zij dat het wetsvoorstel van de minister wordt aangenomen. Eigen belang, partijpolitiek belang? Het kind-belang lijkt minder interessant. Dat zien we ook, als we de feiten onder de loep nemen van de Raad voor de Kinderbescherming en de Bureaus Jeugdzorg - onder andere de lange wachtlijsten of tientallen kinderen onterecht opsluiten in gevangenissen in afwachting van hulpverlening - waarvoor de minister en een staatssecretaris (CDA) verantwoordelijk zijn. Ook de kinderbeschermers waren tegen het voorstel-Luchtenveld. Natuurlijk, voor hen was nauwelijks een rol meer weggelegd in het voorstel. Een opmerking van de minister was ook niet fris: ,,mijn voorstel is in het belang van het kind en het voorstel-Luchtenveld is in het belang van ouders''. Dit is stemmingmakerij. Waarom heeft de minister zolang gewacht met zijn wetsvoorstel, ruim twee jaar, wetende dat per etmaal circa 165 kinderen bij een scheiding zijn betrokken, waarvan ongeveer de helft geen of nauwelijks contact heeft met één van beide ouders? De minister foetert op de zogeheten flitsscheiding, die in 2001 is ingevoerd.Waarom is die flitsscheiding nog niet afgeschaft? Hoelang gaat het nu nog duren voordat de minister zijn wetsvoorstel aan de orde stelt? Immers, zijn wetsvoorstel heeft hij niet ingetrokken, nadat de Tweede Kamer het wetsvoorstel-Luchtenveld had goedgekeurd, met de wetenschap dat verreweg de meeste initiatiefwetsvoorstellen door de senaat worden goedgekeurd. Is hier sprake van een gecoördineerde actie van de minister? Ook de suggestie van de minister tijdens de behandeling in de Eerste Kamer, dat hij bereid zou zijn, gehoord hebbende de beraadslagingen in de Eerste Kamer, zijn wetsvoorstel op enkele punten aan te passen, is vals spel in een poging de senatoren te beïnvloeden in hun stemgedrag.
Verkeerd signaal
Uitgerekend de gezinspartijen in de Tweede Kamer (CDA, ChristenUnie en SGP) waren tegen het voorstel-Luchtenveld. Dat is merkwaardig, omdat een neveneffect van het voorstel-Luchtenveld minder scheidingen zou betekenen volgens een grootschalig Amerikaans onderzoek. Als een ouder na scheiding de andere ouder niet kan uitsluiten in het contact met de kinderen, zal het aantal scheidingen verminderen. En dat is toch wat de gezinspartijen en de minister (zouden moeten) voorstaan? Immers, slechts 10 procent van de kinderen is even gelukkig na scheiding als ervoor. Maar zelfs de SP-senator bleek uiteindelijk gelijkwaardig ouderschap niet te steunen en gaf daarmee een verkeerd signaal af. Zijn de Belgen - en veel andere landen – waar gelijkwaardig ouderschap na scheiding geldt, dan gek? Daar is een wet aangenomen, geïnitieerd door de vakbroeders van de PvdA en SP, dat na scheiding gelijke verblijfsco-ouderschap geldt. Dat was ook de oorspronkelijke insteek van Luchtenveld, maar door amendering in de Tweede Kamer door CDA en PvdA afgezwakt. Dat was mede onder invloed van de 'maatwerk- bepleiters', die veel geld verdienen aan de ellende van scheidende ouders en kinderen en die vooral oog hebben voor de minderheid – om de bestaande situatie in stand te houden - en de grote massa – het massaal negeren van door de rechters uitgesproken omgangsregelingen – uit het oog verliezen. Het voorstel van de minister zal nauwelijks verandering in de bestaande rechtspraktijk brengen (sinds eind 2002 liggen er Kamerbreed vijf moties om de echtscheidingswetgeving te veranderen!). Alleen PvdA en D66 hebben in positieve zin verwezen naar gelijkwaardig ouderschap na scheiding. Desondanks is ook de PvdA gezwicht en heeft alleen D66 de rug recht gehouden. Luchtenveld wilde een einde maken aan een groot sociaal en maatschappelijk probleem (dat de samenleving handenvol geld kost), ook en vooral in verreweg de meeste gevallen voor kinderen die geen ouder wensen te verliezen, ook niet na scheiding. Maar senatoren, rechters, advocaten en kinderbeschermers lijken vooral aan hun eigen belang te denken. Of zijn ze zo kortzichtig en sluiten ze de ogen voor de bestaande onaanvaardbare en omvangrijke problematiek, die al enkele tientallen jaren bestaat?
Prof. dr. Kees de Hoog is hoogleraar gezinssociologie en gezinsbeleid aan de Wageningen Universiteit. Wim Orbons is voormalig bestuurder van gezondheidszorgorganisaties en contactpersoon van de expertgroep van het manifest 'Integriteit van het ouderschap'.
In Nederland komen er per jaar bijna 60.000 kinderen van gescheiden ouders bij. Bijna de helft daarvan heeft niet of nauwelijks contact met een van de beide ouders. Foto: Frans Andringa
