58. Leven met kinderen in dozen

Noordhollands Dagblad; Van onze verslaggever Ivo Laan; Zaterdag 18 maart 2006

ALKMAAR - ,,Waar is die monitor van de computer?’’ Simon de Beer (54) zoekt zich een ongeluk tussen zijn opgeslagen spullen in een Alkmaars verhuisbedrijf. Nog één keer mag hij er bij. De gescheiden vader is zijn huis uitgezet en zijn uitkering kwijt. Door allerlei procedures rond de zeggenschap over zijn kinderen raakte de geboren Amsterdammer aan de grond

“Gevolgen voor de opvoeding onderzoeken” Noordhollands Dagblad; Van onze verslaggever; Zaterdag 18 maart 2006 Pedagoog/onderwijskundige P.Tromp kent de situatie van Simon de Beer goed. Als gescheiden vader leerde hij de problematiek kennen en verdiepte zich in de materie. En hij is betrokken bij het FatherCare Kenniscentrum in oprichting. Hij haalt allerlei wetenschappelijke conclusies aan waaruit volgens hem blijkt dat kinderen die opgroeien zonder vader een grotere kans lopen om in de problemen te komen. “Het gaat hierbij om grote aantallen, geschat wordt dat in Nederland nu 560.000 kinderen geheel vaderloos opgroeien, terwijl nog eens 560.000 Nederlandse scheidingskinderen slechts sporadisch contact met vader hebben in het kader van een omgangsregeling. De Nederlandse overheid heeft echter tot nu toe geweigerd om deze noodlottige situatie en de gevolgen daarvan voor onze kinderen voor de Nederlandse situatie deugdelijk en onafhankelijk te laten onderzoeken en documenteren. Dat wordt de hoogste tijd.”

Zijn verhaal doet denken aan de groep van de Dwaze Vaders, die regelmatig het nieuws haalt omdat leden in Batman of Robin-outfit op openbare gebouwen klauteren. Publiciteit om te laten zien dat gescheiden vaders vaker dan moeders hun kinderen na een scheiding niet mogen zien, omdat instanties automatisch partij kiezen voor de moeders. Terwijl het in het geval van De Beer juist zo was dat hij het meest voor de kinderen had gezorgd. De Beer kwam ook in een trechter terecht, net als de Robins en Batmans. Nadat de moeder de zeggenschap had opgeëist en de twee kinderen meenam voor zeven maanden - De Beer noemt dat ’ontvoering’ - kreeg hij gelijk, vertelt hij. De Beer mocht zijn kinderen weer zien als co-ouder, maar door alle perikelen raakte hij financieel aan de grond en is nu op straat beland. En dat betekent dat de Kinderbescherming hem zijn kinderen weer kan ontnemen, omdat hij niet voor ze kan zorgen.

Heiloo

In het kort is zijn verhaal dat hij en zijn vrouw vanuit het drukke Amsterdam met de twee kinderen verhuisden naar het rustige Heiloo. Enkele weken later wilde zijn vrouw scheiden. De Beer bleef in Heiloo. Ondertussen ontstond er strijd over de kinderen. Juridische procedures volgden, waardoor De Beer financieel aan de grond raakte. “Omdat ik eerst het geld van ons verkochte huis moest ‘opeten’ moest ik de juridische procedures zelf betalen. Van de gemeente Heiloo kreeg ik een bijdrage in de huur. Toen stopte die bijdrage ineens en kon ik de huur niet meer opbrengen. Uiteindelijk ben ik vorige week donderdag op straat gezet.”

Heiloo schreef hem meteen uit en daarmee verloor hij zijn bijstandsuitkering. Hij woont nu tijdelijk bij zijn tante van 84.

Terwijl De Beer zijn verhaal vertelt, groeit de stapel dozen die hij heeft doorgeworsteld op zoek naar zijn monitor. Het is steenkoud in de loods. Echt gemakkelijk gaat het hem niet af. Hij heeft suikerziekte en zijn handen doen zeer. “Als jij nou je schrijfblokje even weglegt en meehelpt met uitpakken.”

In de dozen zit een ‘ingepakt leven’, waar zijn kinderen bij horen. Computerspelletjes, discolampen. Hij graait in wat dozen, hoewel het overduidelijk is dat de monitor er niet in zit. “Als ik hem niet vind, die ik aangifte.” Op de stapel dozen ligt een kinderfietsje.

De Beer heeft snel woonruimte nodig, want bij tante kan niet langer. “Dat gaat niet, joh. Ik heb gewoon een woning nodig hier in de regio. De gemeente is ook niet echt behulpzaam. Die sturen doodleuk een advertentie van een woning waar geen ruimte is voor kinderen. Dat kan dus niet, want dan raak ik de kinderen kwijt door de regels van de Kinderbescherming. Men spant gewoon samen om mij mijn kinderen af te pakken.”

De hele stapel dozen is doorgeploegd. Nog steeds geen monitor. Hij maakt een doos open die al die tijd vlakbij hem stond en haalt de monitor er uit. “Jammer, ik had liever aangifte gedaan”, schertst De Beer.

Een dag later. Die ochtend heeft De Beer een afspraak gehad met burgemeester Romeyn. De laatste laat via een woordvoerster weten dat er “goede afspraken” zijn gemaakt en dat “wederzijdse toezeggingen” nagekomen zullen worden. Verder wil hij uit privacyoverwegingen geen mededelingen doen.

De Beer: “Toezeggingen? Die zijn helemaal niet gedaan. De gemeente opperde dat ik me inschrijf bij mijn tante, zodat ik weer een uitkering kan krijgen. Concreet kan ik dus nog helemaal niks. Wel zei de gemeente mijn verzoek tot urgentie als woningzoekende versneld te behandelen.”

Inmiddels zit hij met de kinderen in een hotel.

Lees het hele verhaal in het Noordhollands Dagblad van zaterdag 18 maart

Reacties

Geef ook je reactie

Ik heb gelukkig na onze scheiding wel altijd mijn kinderen kunnen zien en zie ze nog steeds. Dat dit voor een heleboel mannen niet het geval is, is dan ook zeer te betreuren. 9 van de 10 keer zal je uiteindelijk als man aan het kortste eind trekken omdat er vaak word gedacht dat een man niet voor kinderen kan zorgen (bewijs???) of andere slappe excusen worden aangesleept die de man in een kwaad daglicht zetten waardoor er door menig instantie (foute) conclusies worden getrokken. Zowel psychisch als financieel word je doorgelicht door deze of gene en je hebt maar ja te zeggen want anders ben je als man zijnde helemaal in de aap gelogeerd. Zie hier het voorbeeld van iemand waarbij de advocaatkosten waarschijnlijk dusdanig hoog zijn opgelopen dat de man compleet financieel aan de grond zit. Vrouw lief zal waarschijnlijk wel een prodeo advocaat hebben gehad en hem het ene proces na het andere hebben voorgeschoteld op kosten van de samenleving. En hij maar dokken voor z'n eigen advocaat. En, die zijn niet goedkoop!! Aan het eind van het liedje krijgt hij alsnog z'n kinderen niet te zien, heeft hij geen huis meer en leeft uit dozen en wie lacht er stilletjes in haar vuistje....
Gepost door Jeroen op 18-03 14:37

Wanneer zorgt onze eigen overheid nu eens, plus de rechterlijke macht dat dit soort van toestanden over is? Zie onderzoeken Passyndroom bij kinderen en gevolgen. Deze man heeft gezorgd voor de kinderen zo staat het er. Het zou zo moeten zijn dat de man dan hulp krijgt feitelijk, net als andersom het geval is. Emancipatie? Waar heeft men het over hier? Nieuwe wetgeving gelukkig doorgevoerd Tweede Kamer, maar lang niet genoeg. Mentaliteitsverandering. plus gedegen onderzoeken niet langer naast je neerleggen. Daarbij gelijk al iedere verklaring natrekken. Dat getouwtrek om kinderen, alsof het de piano is, onderdeel inboedel. Kinderen hebben dit niet verdiend zo. Uiteraard moet hier de Nederlandse regering, Tweede Kamer achterheen, om te kunnen zorgen dat er kinderrechten worden gerespecteerd voortaan ook.
Gepost door bart op 18-03 15:56

Vaak wordt er gezegd dat het alleen de mannen zijn die de kinderen niet mogen zien. Nu ben ik het daar niet mee eens. Zelf ben ik een moeder van 4 kinderen in de leeftijd van 11 jaar tot 17 jaar en heb mijn kinderen al 4 jaar niet meer mogen zien. Ook niet na diverse rechtzaken en met bemoeienis van de Raad van de Kinderbescherming die in dit geval de plank helemaal mis heeft geslagen. Terwijl ik 24 uur per dag moeder en altijd voor ze klaar stond. Nu heb ik weer gehoord dat ik ze mishandeld zou hebben. Het is te gek voor woorden terwijl de vader mij de deur uit heeft gegooid en mij van van alles beschuldigd. Dat pa mijn handtekening heeft vervalst, valse aangifte heeft gedaan, ik zou de remleidingen van de auto hebben doorgeknipt en poging tot doodslag hebben gedaan, dat telt allemaal niet mee. Hoe verzin je dit, en mijn e-mail heeft gekraakt dat maakt allemaal niet uit. Zolang de kinderen maar ingeprend krijgen dat ze hun moeder niet meer willen zien dan gaan ze dat op een gegeven moment ook zeggen. Dit is gebeurd tijdens het verhoor in de rechtbank, waar ze alle 4 tesamen gehoord werden. Dit is normaal ook niet het geval en worden kinderen apart gehoord. DUS KUNNEN OOK MANNEN GROTE KLOOZAKKEN ZIJN. ( mijn excuses voor deze uitspraak ) Dus vertel mij niet dat het alleen de vrouwen zijn die zoiets doen. Mijn geval is schrijnend zelfs mijn eigen familie inclusief mijn moeder die kanker heeft en erg ziek is, mag de kinderen niet zien. Wat is er nog erger voor een oma en de kinderen dat ze elkaar niet mogen zien. Terwijl ze gek op elkaar waren. En na een tijdje kom je er achter dat je ex je al jaren heeft bedrogen. Het is niet normaal dat dit in Nederland allemaal kan en mag gebeuren. Ook voor deze vader is het heel erg. Alleen zijn het vaker wel de mannen die aan het korste eind trekken maar een enkele keer treft het ook een vrouw zoals in mijn geval.
Gepost door Petra op 18-03 19:07

Met verbijstering heb ik dit artikel gelezen moet helaas concluderen dat de wet nog steeds in het voordeel van de vrouw is....de maatschappy zou dergelijke situatie`s beter moeten oplossen en nooit de vader in deze strijd laten verliezen , kinderen krijg je samen en je hebt dus ook beide de verantwoording ( ook in slechte tijden) , het feit dat de moeder het hier zover heeft laten komen is natuurlijk te zot voor woorden , de vader had beschermd moeten worden en ook een prodeo advocaat toegewezen moeten krijgen .....maar ja als het kalf verdronken is..... Ik kan over deze zaak meepraten daar ik ook tegen zo een ``onwillige`` moeder ben aangelopen en de meest erge beschuldigingen vlogen door de rechtszaal.(oa incest). Vreemd genoeg ook hier werd de moeder geloofd en gelijk actie genomen .....echter ruim € 10.000,- euro armer heb ik alles kunnen weerleggen maar de schade was al aangebracht. Duidelijk lijkt mij dat de heer Boer zsm door de samenleving geholpen moet worden en de wet moet zsm worden aangepast ....Straf degene die dit soort terreur uitvoeren als ouder zijnde en zorg ervoor de dat kinderen die hier het meest onderlijden er GEEN slachtoffer van worden.
Gepost door bor de wolf op 18-03 20:43

Als mensen scheiden dan heb je CO-OUDERSCHAP dus dat betekend dat je samen voor ja kinderen zorgt. Waarom krijgen we in dit land niet 1 jaar de tijd/kans omdat tebewijzen of het ja lukt. Blijf zo dicht als mogelijk bij elkaar wonen zodat de kinderen zelfstandig van de ene ouder naar de andere kan (mits ze natuurlijk niet te jong zijn)! Zo kunnen bijde ouders bewijzen dat ze voor de kinderen kunnen zorgen, Ik vind het belachelijk dat de kinderen als speelbal worden gebruikt in een scheiding, zei kunnen er niets aan doen dat de ouders het niet met elkaar kunnen vinden. Dat getouwtrek moet nu maar eens afgelopen zijn! Ik spreek uit ervaring, bij mijn scheiding wou mijn ex me alles afnemen, maar het is hem niet gelukt. We hebben nu al 6 jaar een goed lopende co-ouderschap.
Gepost door J.Y.Neij op 19-03 08:56

Oja vergeet ik te zeggen dat wij 1 advocaat in de arm hebben genomen. en de kosten werdt naar het salaris af gewogen.
Gepost door J.Y.Neij op 19-03 08:59

super Neij goed gedaan voor de kinderen
Gepost door BullieGirl op 19-03 11:23

Hee lieve simon ik leef met je mee hoor het blijft een bureaucratisch zooitje in nederland sterkte Frank (ccc)
Gepost door frank op 19-03 16:40

57. De gevolgen van ouderverstoting en vaderloos opgroeien voor onze kinderen

Over de negatieve gevolgen van (echt)scheiding en het belang van het behoud van beide ouders bij de zorg voor de kinderen na een scheiding

Vader Kennis Centrum (VKC); drs. Pieter A.N. Tromp, 15 maart 2006

Het gaat niet goed met scheidingskinderen. Uit grootschalig Zweeds bevolkingsonderzoek over de periode [1], gepubliceerd bij het gezaghebbende internationale medische vakblad The Lancet uitgegeven bij Elsevier, komt naar voren dat kinderen vaderloos opgroeiend in eenoudergezinnen meer depressieklachten hebben, eerder drugs gebruiken, meer ongelukken krijgen en vaker zelfmoord plegen dan kinderen uit tweeoudergezinnen.

En in haar metastudie ‘Experiments in living: the fatherless family’[2] komt onderzoekster Rebecca O’Neill van Civitas, het Engelse Instituut voor Samenlevingsstudies, op grond van ruim 75 onderliggende onderzoeken en databronnen in september 2002 tot de volgende conclusies over de gevolgen van het vaderloos opgroeien voor onze kinderen, tieners en adolescenten:

- Kinderen (0-12) opgroeiend in vaderloze gezinnen lopen meer risico om in armoede te leven, lopen meer risico op fysiek, emotioneel en seksueel misbruik, lopen eerder van huis weg, lopen meer risico op gezondheidsklachten en hebben meer problemen op school en in de omgang met anderen.


- Tieners opgroeiend in vaderloze gezinnen lopen meer kans op tienerzwangerschap, in de criminaliteit te belanden, te roken, alcohol en drugs te gebruiken, te spijbelen, geschorst te worden, op jonge leeftijd school te verlaten en aanpassingsproblemen te hebben.

- Jong volwassenen opgegroeid/opgroeiend in vaderloze gezinnen hebben meer moeite opleidingen af te maken, werk te vinden, hebben vaker een laag inkomen en een uitkering, lopen meer risico dak- en thuisloos te raken, lopen meer risico in de criminaliteit te belanden, hebben eerder chronisch emotionele en psychische problemen, ontwikkelen vaker gezondheidsklachten, gaan sneller relaties aan waar ze ook sneller mee gaan samenwonen, en gaan eerder scheiden en hebben vaker buitenechtelijke kinderen.

Rebecca O’Neill concludeert daarnaast dat de afwezige vader ook voor de algehele samenleving geen goede zaak is: geweld en criminaliteit nemen toe, de sociale cohesie neemt af, de scheidingscultuur neemt toe, de vaderloosheid wordt een vicieuze cirkel en er wordt een groter beroep op sociale voorzieningen gedaan.

Op de Eerste Europese Vaderconferentie, in september 2004 gehouden in Wenen, bleek uit daar gepresenteerd Duits ontwikkelingspsychologisch onderzoek (zgn. “Triadenforschung”) dat vaders in de driehoeksverhouding vader-moeder-kind voor hun kinderen onmisbaar zijn voor een gezonde ontwikkelingsgang naar zelfstandigheid, met name ook waar het er om gaat zich in hun ontwikkeling naar zelfstandigheid en autonomie goed los te kunnen maken van hun moeders.

Wezenlijk is dat kinderen na een scheiding van beide ouders moeten mogen blijven houden zegt de Nederlandse familietherapeute Else Marie van den Eerenbeemt hierover. Kinderen zelf willen ook niets liever dan hun beide ouders na een scheiding behouden en geven zelf aan de afwezigheid van hun vaders een enorm gemis te vinden. Zo blijkt uit een surveyonderzoek in 2004 door het tienerblad Bliss [3] onder 2000 Britse tienermeisjes dat zij zich gestresst en overbelast voelden door de scheidingsproblemen van hun ouders en vooral door het beroep dat op hen gedaan wordt door de verzorgende ouder, in 90% van de gevallen de moeder, voor steun in de met de andere ouder na de scheiding gevoerde strijd over de kinderen.

Kinderen uit nog intacte tweeoudergezinnen doen het erg veel beter dan kinderen van gescheiden ouders, zo is uit talloze onderzoeken inmiddels klip en klaar gebleken. Scheiden gaat dus per definitie ten koste van onze kinderen. Uit de metastudie “Child Adjustment in Joint-Custody Versus Sole-Custody: A Meta-Analytic Review” [4] van psycholoog Robert Bauserman, gepubliceerd door de American Psychological Association (APA), bleek echter dat kinderen, die na de scheiding opgroeien in co-ouderschapsarrangementen, het wel veel beter deden qua ontwikkeling en aanpassing aan de nieuwe situatie, dan kinderen opgegroeid in eenoudergezinnen. Zoveel beter, dat door het co-ouderschap de ideale situatie van een tweeoudergezin nog het best benaderd werd.

De kinderen opgroeiend in co-ouderschapsarrangementen bleken emotioneel en qua gedragsproblemen veel beter en meer positief aangepast zowel aan de scheidingssituatie zelf als meer in het algemeen, zij hadden meer zelfvertrouwen en konden makkelijker en beter relaties aangaan en onderhouden zowel binnen de familie als daarbuiten. Daarnaast bleken er in co-ouderschapsarrangementen ook veel minder conflicten voor de kinderen te bestaan dan in eenoudergezins- en zorgsituaties.

Co-ouderschap en gedeelde zorg tussen beide ouders na de scheiding bleek voor het welzijn van kinderen na een scheiding daarom van groot belang. In tegenstelling tot boven aangehaald onderzoek wordt in Nederland echter ten onrechte en tegen het belang van scheidingskinderen in, in slechts een schamele 3% van de scheidingen daadwerkelijk gedeeld co-ouderschap door de rechtbanken aan de beide ouders toegewezen: In verreweg het merendeel van de scheidingsbeschikkingen worden de kinderen door de rechtbank toewezen aan de alleenzorg van een van de ouders, meestal de moeder. En het toch al geringe aantal co-ouders wordt vervolgens door gebrek aan beleidsmatige ondersteuning en zelfs regelrechte tegenwerking van instanties en overheden het co-ouderschap vervolgens nog weer praktisch onmogelijk gemaakt in plaats dat het in het belang van de ontwikkeling van onze kinderen wordt ondersteund en bevorderd.

Als gevolg van de scheidingspraktijk bij Nederlandse familierechtbanken van toewijzing van de kinderen aan de moeder, groeien in Nederland nu ca. twee op elke vijf kinderen op onder de alleenzorg en betrokkenheid van slechts een van de beide ouders. Men spreekt hierbij inmiddels van eenouderghetto’s waar onze kinderen opgroeien. Door aansluitende falende en gebrekkige bescherming van het omgangsrecht van kinderen met de door de rechtbank buiten spel gezette andere ouder, bijna altijd de vader, is in Nederland daarnaast de noodlottige situatie voor kinderen ontstaan dat een op elk vijfde kind als gevolg van een scheiding van de ouders helemaal geen contact meer heeft met vader en zijn kant van de familie.

Het gaat hierbij om grote aantallen, geschat wordt dat in Nederland nu ca. 560.000 kinderen geheel vaderloos opgroeien terwijl nog eens ca. 560.000 Nederlandse scheidingskinderen slechts sporadisch contact hebben met vader in het kader van een zogenaamde omgangsregeling. De Nederlandse overheid heeft echter tot nu toe systematisch geweigerd om deze noodlottige situatie en praktijk en de gevolgen daarvan voor onze kinderen voor de Nederlandse situatie deugdelijk en onafhankelijk te laten onderzoeken en documenteren. Dat wordt de hoogste tijd.

Drs. Pieter A.N. Tromp is pedagoog/onderwijskundige en als coördinator verbonden aan het Vader Kennis Centrum van Stichting Kind en Omgangsrecht

Voetnoten en bronnen:

[1] Zweeds bevolkingsonderzoek naar de gevolgen van eenoudergezinnen voor kinderen:
Mortality, severe morbidity, and injury in children living with single parents in Sweden: a population-based study
Gunilla Ringbäck Weitoft, Anders Hjern, Bengt Haglund, Mans Rosén, The Lancet, Elsevier, Volume 361, Number 9354, 25, January 2003

[2] Metastudie naar de gevolgen voor kinderen wanneer zij vaderloos opgroeien:
Experiments in Living: The Fatherless Family, A Meta-analytic study
Rebecca O'Neill, Civitas Institute for the Study of Civil Society, September 2002
Meta-studie op grond van 75 onderliggende onderzoeken.

[3] Bliss Survey 2005: Girls take strain of parents' split
The Times and The Sunday Times Online - Britain, UK news, By Alexandra Frean, Social Affairs Correspondent; February 24, 2005

[4] Metastudie naar voor- en nadelen van gedeelde ouderlijke zorg (coöuderschap) na scheiding:
Child Adjustment in Joint-Custody Versus Sole-Custody: A Meta-Analytic Review
Robert Bauserman, Journal of Family Psychology by the American Psychological Association, Inc.2002, Vol. 16, No. 1, 91-102

56. Een familie van vaders (NCRV Dokument; a.s. maandag 22.55 uur Ned 1)

'Een familie van vaders'; NCRV – Dokument; Maandag 13 maart 2006

Spraakmakende en betrokken documentaires. Elke maandag om 23.00 uur bij de NCRV op Nederland 1.

Regie: Arno Kranenborg
Producent: BOOMfilm
Eindredactie NCRV: Jelle Peter de Ruiter
Uitzending: 13 maart 2006, 22.55 uur, NCRV Nederland 1
Herhaling: 14 maart 2006, 15.10 uur, NCRV Nederland 1

In NCRV Dokument Een familie van vaders volgt maker Arno Kranenborg leden van de Nederlandse actiegroep Familie4justice. De groep mannen en een enkele vrouw strijdt voor gerechtigheid. De vaders mogen hun eigen kind niet meer zien, omdat hun ex-partners weigeren mee te werken aan de omgangsregeling, ondanks uitspraken van de Raad voor de Kinderbescherming en de rechter. Met ludieke en spraakmakende acties richt Familie4justice zich op de politiek, jeugdzorg en justitie. De actievoerders klimmen op daken van gerechtsgebouwen en Paleis Soestdijk. Verkleed als Zorro en Superman bezetten ze raadhuizen en partijkantoren.

Voor de leden van Familie4justice is de actiegroep echter meer dan een middel om hun standpunten duidelijk te maken. Ze vinden troost bij elkaar. En bewaken ze elkaar, zodat ze niet doorslaan in hun wanhoop. Familie4justice is slechts een kleine groep van de 170.000 vaders in Nederland die geen contact meer mogen hebben met hun kinderen. En ieder jaar komen er duizenden vaders bij. In 2005 is het aantal echtscheidingen in Nederland gestegen tot 33.000. Botsende karakters en ‘iemand anders in het spel’ worden het vaakst genoemd als redenen voor echtscheiding. Duizenden kinderen hebben, ondanks een omgangsregeling na een scheiding, geen of nauwelijks contact met één van de ouders. En dat is meestal de vader.

Regisseur Arno Kranenborg maakte onder andere de documentaire Is het Leven niet prachtig, over illustrator Max Velthuijs, de speelfilm De Kersenpluk en de NCRV Dokument serie Huis te koop. In Een familie van vaders schetst hij een onthullend portret van de mannen en de wanhoop achter de maskers van Superman en Zorro.